Ik was tien jaar oud toen mijn moeder hertrouwde – en van de ene dag op de andere was ik niet langer haar kind.
Ze noemde het een « nieuwe start ». Nieuwe echtgenoot. Nieuw huis. En kort daarna een babyjongetje. Haar perfecte zoon . Ik herinner me dat ik met mijn kleine koffer in de deuropening van dat lichte, onbekende huis stond en haar hem zag wiegen alsof de wereld haar eindelijk had gegeven wat ze wilde. Ze keek me nauwelijks aan.
Een week later zei ze dat het « beter » zou zijn als ik een tijdje bij oma zou blijven.
Oma aarzelde geen moment. Ze opende haar armen, maakte haar naaikamer voor me vrij en stopte me in een bed dat naar lavendel en geborgenheid rook. Toen ik huilde, veegde ze mijn tranen weg en zei iets wat ik de rest van mijn leven zou koesteren: « Liefde maakt geen onderscheid. »
