Na de middelbare school ben ik het huis uit gegaan. Ik heb een baan gevonden. Ik ben een leven begonnen dat er van buitenaf prima uitzag.
Toen kreeg mijn moeder kanker. Eerst subtiel. Vermoeidheid. Gewichtsverlies. Een lach die dunner klonk.
‘Waarschijnlijk gewoon mijn schildklier die opspeelt, schat,’ zei ze dan.
Dat was niet het geval.
Binnen een jaar was ze overleden.
Afgelopen kerst kregen we er geen. Alleen een wazige herfst vol dokters, stilte en het zien hoe de sterkste persoon die ik kende in stukjes verdween.
Binnen een jaar was ze overleden.
Advertentie
In december hield ik het nog net vol. Min of meer.
Douchen, de huur betalen en gewoon functioneren.
Maar ik was boos op iedereen die zijn moeder nog had, en op mezelf omdat ik de mijne niet had kunnen redden.
Op kerstavond stond ik in de keuken van mijn moeder en staarde ik naar haar oude braadpan.
Ik had bijna niet gekookt.
Maar haar stem was er, vastberaden en volhardend: « Het is voor iemand die het nodig heeft. »
In december overleefde ik het nog.
Advertentie
Dus ik heb gemaakt wat ik kon. Net genoeg om een warme maaltijd te brengen naar iemand die misschien honger lijdt tijdens de kerst.
Gebakken kip. Instant aardappelpuree. Groene bonen uit blik. Maïsbroodmix uit een pak.
Ik pakte het in zoals zij dat altijd deed.
Ik reed naar de wasserette en klemde me vast aan het stuur alsof dat het enige was dat me nog bij elkaar hield.
Het gebouw zag er hetzelfde uit. Knipperende lichten. Een zoemend reclamebord. Een zeeplucht.
Maar wat ik binnen zag, was totaal anders.
Maar wat ik binnen zag, was totaal anders.
Advertentie
Hij was daar… Eli.
Maar niet zoals ik me herinnerde.
Geen hoodie. Geen deken. Geen plastic tas.
Hij droeg een donker pak. Gestreken. Schoon. Hij stond rechtop, met zijn schouders naar achteren.
In de ene hand hield hij witte lelies.
Ik verstijfde.
Hij droeg een donker pak.
Hij draaide zich om. Zag me. En zijn ogen verzachtten onmiddellijk, gevuld met tranen.
Advertentie
‘Je bent gekomen,’ zei hij, zijn stem trillend van emotie.
« Eli? » fluisterde ik.
Hij knikte. « Ja… ik ben het. »
Ik hield de tas met eten omhoog als een idioot. « Ik heb eten meegenomen. »
Hij glimlachte, maar zijn glimlach was onzeker en verdrietig. « Ze heeft je goed opgevoed… je moeder. »
Zijn ogen werden meteen zachter en vulden zich met tranen.
Ik slikte moeilijk. « Waarom ben je zo gekleed? »
Advertentie
Eli keek naar de lelies in zijn hand.
« Die zijn voor je moeder. »
Mijn hart bonkte in mijn keel. « Ze is er niet meer. »
« Ik weet het. Ik weet dat ze het is. »
Mijn hart bonkte zo hard dat ik hem nauwelijks kon verstaan toen hij het volgende zei.
« Waarom ben je zo gekleed? »
‘Ik heb je na de begrafenis proberen te vinden, Abby,’ zei hij. ‘Ik wilde niet opdringerig zijn. Maar ik moest je iets vertellen. Iets wat je moeder me had gevraagd je niet te vertellen totdat ik kon bewijzen dat ik niet langer zomaar een man in een hoekje was.’
Advertentie
Ik wist niet wat me meer angst aanjoeg. Of wat hij wist, of wat hij op het punt stond te zeggen.
« Wat hield ze verborgen? »
We namen plaats op de harde plastic stoelen bij de drogers. De lucht rook naar frisgewassen wasgoed en oude vloeren.
Eli zette de lelies naast zich neer alsof ze breekbaar waren.
Ik wist niet wat me meer angst aanjoeg.
Toen zei hij zachtjes: « Weet je nog dat je als kind verdwaald raakte op de jaarmarkt? »
Advertentie
Een rilling liep over mijn rug.
Ik knikte langzaam. « Ik dacht dat ik het me had ingebeeld. »
‘Nee, dat heb je niet gedaan.’ Hij zweeg even. ‘Je rende huilend naar me toe. Ik liep gewoon langs de attracties.’
Ik knipperde met mijn ogen. « Een agent heeft me gevonden. »
‘Een agent heeft je van me afgepakt,’ corrigeerde hij. ‘Maar ik heb je als eerste gevonden.’
Een rilling liep over mijn rug.
Hij beschreef de glittervlinder die ik die dag op mijn wang had laten schilderen.
Advertentie
Hij had gelijk. En dat heeft iets in me losgemaakt.
