« Ik wilde je niet bang maken, Abby. Ik pakte gewoon je hand vast en liep met je naar het beveiligingshokje… naar de agent. Je moeder kwam meteen aanrennen toen ze ons zag. »
Hij slikte moeilijk. « Ze keek me niet aan alsof ik gevaarlijk was. Ze keek me aan als een mens. Ze bedankte me. Toen vroeg ze mijn naam… Niemand had dat in jaren gedaan. »
Hij beschreef de glittervlinder die ik die dag op mijn wang had laten schilderen.
Mijn handen trilden terwijl Eli verder sprak.
Advertentie
« Ze kwam de week erna terug. Ze trof me aan in de wasserette. Ze bracht me een broodje. Ze deed niet alsof ik haar iets verschuldigd was. Ze gaf het me gewoon. »
Ik veegde mijn gezicht af, de tranen stroomden over mijn wangen.
« Ik heb je zien opgroeien, » voegde Eli er zachtjes aan toe. « Niet als een stalker. Gewoon van een afstand. Ze vertelde me dingen als ze eten kwam brengen. ‘Abby heeft haar rijbewijs gehaald.’ ‘Ze gaat naar de universiteit.’ ‘Ze heeft haar eerste echte baan.' »
« Ze vertelde me dingen als ze het eten bracht. »
Ik kon nauwelijks ademhalen. « Heeft ze over mij gepraat? Tegen jou? »
Advertentie
Hij knikte. « Alsof jij haar hele wereld was. »
Zijn woorden kwamen aan als golven. En toen landde er iets nog veel zwaarders.
‘Ik heb hulp gekregen,’ zei hij, terwijl hij naar zijn handen keek. ‘Jaren geleden. Jouw moeder bracht me in contact met een begeleidingsprogramma. Een beroepsopleiding. Ik heb een vak geleerd. Ik ben gaan werken en geld gaan sparen.’
Hij keek me met diezelfde bezorgde ogen aan, maar deze keer straalde er iets anders in uit: hoop.
Zijn woorden kwamen aan als golven.
Advertentie
« Ik beloofde haar dat als het me ooit zou lukken, ik een pak zou dragen om het te bewijzen. Om haar te laten zien dat het goed met me ging. »
Hij greep in zijn jas en haalde er een envelop uit, die aan de randen versleten was alsof hij al honderd keer was aangeraakt.
« Ze zei dat ik je dit moest geven als ik je ooit nog eens zou zien. »
Binnenin zat een foto van mij en mijn moeder op de kermis. Jong. Gelukkig. Met een suikerspin in onze handen. In de hoek, enigszins wazig, stond Eli.
Ik drukte de foto tegen mijn borst en barstte in tranen uit.
Hij greep in zijn jas en haalde er een envelop uit.
Advertentie
« Ze gaf me niet alleen te eten, » voegde Eli eraan toe. « Ze heeft me gered. En ze deed het zo onopvallend dat je het nooit doorhad. »
Hij raapte de lelies op, zijn handen trilden.
« Mag ik met je meegaan? Gewoon om afscheid van haar te nemen? »
Ik knikte omdat ik niet kon spreken.
***
We reden samen naar de begraafplaats. Het eten was nog warm op de passagiersstoel.
Hij legde de bloemen voorzichtig op moeders graf en fluisterde iets wat ik niet verstond.
« Zij heeft me gered. »
Advertentie
Toen keek hij me aan, de tranen stroomden over zijn gezicht.
« Ze vroeg me nog iets. Voordat ze te ziek werd om nog veel te praten. »
« Wat? »
« Ze vroeg of ik op je wilde letten. Niet op een griezelige manier. Gewoon als iemand die begrijpt hoe het voelt om iedereen van wie je houdt te verliezen. »
Zijn stem brak volledig.
« Ze zei: ‘Wees haar beschermer. Wees de broer die ze nooit heeft gehad. Wees iemand die ze kan bellen als de wereld te zwaar aanvoelt.’ En ik heb haar beloofd dat ik dat zou doen. »
Ik kon het niet langer volhouden. Ik stortte volledig in, daar midden in het koude gras van de begraafplaats.
« Ze vroeg me nog iets. Voordat ze te ziek werd om nog veel te praten. »
Advertentie
Eli knielde naast me neer en legde een hand op mijn schouder.
« Je bent niet alleen, Abby. Ik weet hoe het voelt om alleen te zijn. En ik zal niet toestaan dat jou dat overkomt. »
We gingen terug naar mijn huis en aten samen in stilte, een stilte die aanvoelde als begrip.
Voordat hij wegging, bleef Eli even in de deuropening staan.
« Ik vraag niets. Ik wilde alleen dat je wist wat voor een geweldig mens je moeder was. En dat ik er voor je ben… mocht je me ooit nodig hebben. »
« Ik weet hoe het voelt om alleen te zijn. »
Advertentie
Ik keek hem aan en hoorde weer de stem van mijn moeder in mijn hoofd: « Het is voor iemand die het nodig heeft. »
Dus ik deed de deur verder open.
« Je hoeft vanavond niet alleen te zijn, Eli. »
Zijn glimlach was klein en dankbaar. « Oké. »
We zaten op de bank. We keken naar een oude film waar we allebei eigenlijk niet echt onze aandacht bij hadden.
En ergens rond middernacht besefte ik iets: mijn moeder had niet alleen Eli al die jaren gered. Ze had mij ook gered.
Mijn moeder had niet alleen Eli al die jaren gered. Ze had mij ook gered.
Advertentie
