Mijn naam is Shanice Williams, en ik ga jullie vertellen hoe mijn moeder me vanuit het graf beschermde, en hoe de man van wie ik vijftien jaar hield zijn ware aard aan me onthulde op het moeilijkste moment van mijn leven. Het begon allemaal slechts twee dagen na de begrafenis van mijn moeder. Twee dagen.
Ik droeg nog steeds zwart. Ik huilde elke nacht. Ik vond haar leesbril ergens in huis en stortte weer in. Mijn moeder, Gloria Patterson, was mijn hele leven geweest. Ze had me alleen opgevoed nadat mijn vader stierf toen ik zeven was.
Ze had twee, soms zelfs drie banen gehad om mij financiële zekerheid te bieden en mijn studie te kunnen bekostigen. Ze was aanwezig op mijn bruiloft en hield mijn hand vast met een tedere glimlach, hoewel ik in haar ogen een zorg zag die ik niet kon begrijpen.
Ik had naar die blik moeten luisteren. Maar ik was jong en verliefd. Marcus was charmant, verleidelijk en wist altijd precies het juiste te zeggen. We trouwden toen ik drieëntwintig was. De eerste paar jaren leken gelukkig.
Tenminste, dat dacht ik.
Marcus werkte in de verkoop, ik was leerkracht op een basisschool. We hadden een prima huis, een betrouwbare auto en het gevoel dat we samen iets aan het opbouwen waren. Mijn moeder bekritiseerde Marcus nooit openlijk. Daarvoor was ze te waardig. Maar soms vroeg ze me wel eens zachtjes:
« Mijn liefste… ben je echt gelukkig? »
Ik antwoordde ja, ervan overtuigd dat ik het was. Nu weet ik dat zij zag wat ik weigerde te zien.
Ongeveer vijf jaar na onze bruiloft veranderde Marcus. Hij raakte geobsedeerd door geld, sociale status en het succes van anderen. Hij praatte voortdurend over rijkdom, bekritiseerde mijn baan en insinueerde dat mijn moeder beter had moeten investeren. Ik negeerde deze waarschuwingssignalen, ervan overtuigd dat liefde inhield dat je er moeite voor moest doen.
Drie maanden voor het overlijden van mijn moeder werd bij haar alvleesklierkanker in stadium 4 vastgesteld. Alles ging heel snel. Veel te snel. Vier maanden later was ze er niet meer.
Ik heb tijdelijk mijn baan opgezegd om dag en nacht voor haar te zorgen. Marcus klaagde over mijn afwezigheid en zei dat ik onze relatie verwaarloosde. Voor het eerst in mijn leven hield ik voet bij stuk. Mijn moeder had me nodig.
In die maanden praatten we over alles. Over onze herinneringen, over mijn vader, zijn spijt en zijn hoop. Twee weken voor haar dood liet ze me beloven sterk te zijn en me door niemand klein te laten krijgen.
Vervolgens voegde ze eraan toe:
« Vertrouw op meester Bernard Jackson. Luister naar hem wanneer het moment daar is. »
Ik begreep nog steeds niet waarom ze er zo op aandrong.
