Mijn man zei dat ik eruitzag als een « vogelverschrikker » nadat ik bevallen was van een drieling – ik heb hem een waardevolle les geleerd.
De tijd die volgde verliep precies zoals het hoorde. Vanessa maakte het uit met Ethan toen ze zich realiseerde dat hij niet de succesvolle familieman was die ze zich had voorgesteld. Zijn reputatie op het werk begon af te brokkelen nadat iemand (uiteraard anoniem!) deze ongepaste berichten naar de personeelsafdeling had doorgestuurd.
Na de scheiding verhuisde hij naar een klein appartement aan de andere kant van de stad, betaalde alimentatie en zag de kinderen om de twee weekenden, wanneer ik dat toestond.
Scheidingspapieren | Bron: Pexels
Ondertussen gebeurde er iets onverwachts. Mijn kunst, die ik online had geplaatst om me weer mens te voelen, trok de aandacht.
Een schilderij getiteld « De Vogelverschrikkermoeder » werd een sensatie. Het toonde een vrouw gemaakt van aan elkaar genaaide stof en stro, die drie gloeiende harten tegen haar borst drukte. Mensen noemden het huiveringwekkend, mooi en realistisch.
Een lokale galerie nam contact met me op. Ze wilden mijn werk in een solotentoonstelling laten zien.
Op de avond van de opening stond ik in de galerie in een eenvoudige zwarte jurk, mijn haar netjes gekamd en gestyled, mijn glimlach oprecht voor het eerst in wat voelde als jaren. De drieling was thuis bij mijn moeder en sliep vredig. Ik had ze gevoed en gekust voordat ik wegging en beloofd dat ik snel terug zou komen.
Een moeder die haar baby kust | Bron: Unsplash
De galerie zat bomvol. Mensen die ik nog nooit had ontmoet, vertelden me hoe diep mijn werk hen had geraakt en hoe ze zichzelf weerspiegeld zagen in de genaaide stof en de vermoeide ogen van mijn vogelverschrikkermoeder. Ik verkocht werk, legde contacten en voelde me levend.
Halverwege de avond zag ik Ethan bij de ingang staan, die er op de een of andere manier kleiner uitzag.
Hij kwam langzaam op me af, met zijn handen in zijn zakken. « Claire. Je ziet er fantastisch uit. »
