Mijn man zei dat ik eruitzag als een « vogelverschrikker » nadat ik bevallen was van een drieling – ik heb hem een waardevolle les geleerd.
‘Dank u wel,’ zei ik beleefd. ‘Ik heb uw advies opgevolgd. Ik heb mijn haar gekamd.’
Hij probeerde te lachen, maar het kwam niet goed over. Zijn ogen waren vochtig. « Het spijt me. Voor alles. Ik was wreed. Je verdiende dit allemaal niet. »
« Nee, » beaamde ik zachtjes. « Dat heb ik niet gedaan. Maar ik verdiende beter. En nu heb ik het. »
Hij opende zijn mond alsof hij nog iets wilde zeggen, maar er kwam niets uit. Na een moment knikte hij en liep weg, verdween in de menigte en uit mijn leven.
Een verwoeste man | Bron: Pixabay
Later die avond, nadat de galerie gesloten was en iedereen naar huis was gegaan, stond ik alleen voor « De Vogelverschrikkermoeder ». Het licht liet de verf glinsteren en de gestikte figuur leek bijna levend.
Ik dacht aan Ethans woorden die dag op de bank: « Je lijkt wel een vogelverschrikker. » Woorden die bedoeld waren om me te breken, om me klein, waardeloos en uitgeput te laten voelen.
Maar vogelverschrikkers breken niet. Ze buigen mee met de wind, trotseren elke storm en staan in de velden om te beschermen wat het belangrijkst is. En dat doen ze zonder te klagen, zonder erkenning te zoeken of de goedkeuring van anderen nodig te hebben.
Grijsschaalafbeelding van een vogelverschrikker in een veld | Bron: Unsplash
Soms is de grootste wraak geen woede of vernietiging. Het is jezelf stukje bij stukje herbouwen tot je onherkenbaar bent voor degenen die je ooit kleinerden. Het betekent rechtop blijven staan wanneer iedereen verwacht dat je valt. En het gaat erom schoonheid te vinden in de gebrokenheid en pijn om te zetten in kunst.
