Mijn man zei dat ik eruitzag als een « vogelverschrikker » nadat ik bevallen was van een drieling – ik heb hem een waardevolle les geleerd.
Ik begon elke ochtend een wandeling te maken, eerst maar 15 minuten, toen 30, en uiteindelijk een uur. De frisse lucht gaf me rust en ruimte om na te denken.
Grijsschaalafbeelding van een persoon die op straat loopt | Bron: Unsplash
Ik begon weer met schilderen, iets wat ik sinds mijn bruiloft niet meer had gedaan. Mijn handen herinnerden zich de penseelstreken, de manier waarop de kleuren zich vermengden en hun eigen taal spraken. Ik zette een paar schilderijen online en verkocht ze binnen een paar dagen. Het ging me niet om het geld. Het ging erom iets terug te krijgen dat van mij was.
Ondertussen groeide Ethans arrogantie. Hij dacht dat ik te gebroken, afhankelijk en uitgeput was om zijn lange nachten en vage verklaringen op te merken. Hij dacht dat hij gewonnen had.
Hij had geen idee wat hem te wachten stond.
Op een avond zette ik zijn favoriete maaltijd op tafel: lasagne met extra kaas, knoflookbrood en een fles rode wijn. Ik stak kaarsen aan en trok een schoon overhemd aan. Toen hij binnenkwam en de versiering zag, verscheen er een vleugje verbazing op zijn gezicht.
« Wat is dit allemaal? »
« Ik wilde het vieren, » zei ik met een glimlach. « Dat we weer op de goede weg zijn. »
Een tafel gedekt met eten en drinken | Bron: Unsplash
Hij zag er oprecht tevreden uit toen hij ging zitten. We aten en dronken. Hij begon op te scheppen over zijn werk, zijn nieuwe ‘team’ en hoe goed alles ging. Ik knikte instemmend en stelde vragen, in de rol van geïnteresseerde echtgenote.
‘Ethan,’ zei ik zachtjes, terwijl ik mijn vork neerlegde. ‘Weet je nog dat je zei dat ik op een vogelverschrikker leek?’
Zijn glimlach verdween. « Ach kom op. Je bent er toch niet nog steeds boos over, hè…? »
‘Nee,’ onderbrak ik hem, terwijl ik langzaam opstond. ‘Ik ben niet boos. Ik wilde je juist bedanken. Je had gelijk.’
« Wat? »
Ik liep naar de lade, pakte een dikke envelop en legde die voor hem op tafel. Zijn blik viel op de envelop en vervolgens weer op mij.
« Open het. »
