Ik bracht die nacht door in een goedkoop motel, eindeloos huilend. Ik was alles kwijt: mijn man, mijn huis, mijn veiligheid. Ik wist niet waar ik moest beginnen of wat mijn wettelijke rechten waren.
De volgende ochtend belde ik met trillende handen de enige persoon die me kon helpen: David Harris, onze advocaat. Ik had eerder met hem samengewerkt voor Michaels bouwbedrijf. Ik had geen idee dat dit telefoontje alles zou veranderen.
De Openbaring
Toen ik bij zijn kantoor aankwam, zag hij er totaal anders uit: warrig haar, rode ogen, trillende stem. David, een stille man van in de vijftig, luisterde naar mijn verhaal over de inbraak, diefstal en vernedering. Hij legde zijn hand op een stapel dossiers en zei zachtjes: « Anna, luister goed. Wat ze hebben gedaan is illegaal. Jij bent Michaels wettelijk erkende vrouw. Ze hebben geen aanspraak op zijn eigendom. »
« Maar Margaret zegt dat het huis van hen is. Wat als Michael geen testament heeft opgesteld? » vroeg ik.
David schudde zijn hoofd. « Michael had wel een testament. Sterker nog, hij heeft het vorig jaar bijgewerkt. En jij bent de enige begunstigde – alles: het huis, zijn bankrekeningen, aandelen van het bedrijf, voertuigen… alles. »
Ik verstijfde. « Wat? Hoe…? »
« Omdat ze ervan uitgingen dat je je rechten niet kende, » legde David uit. « Het gebeurt wel eens – sommige families proberen weduwen te intimideren. Maar Michael was duidelijk: hij heeft alles aan jou nagelaten. Ik heb hier een gesigneerd exemplaar. »
Tranen vertroebelden mijn zicht terwijl ik de documenten vasthield. Zelfs na zijn dood had Michael ervoor gezorgd dat ik beschermd werd.
« En dat is nog niet alles, » voegde David eraan toe. « Wat ze deden – zonder toestemming binnenkomen en jou eruit gooien – is een misdaad. We kunnen onmiddellijk actie ondernemen. »
Voor het eerst in dagen flakkerde de hoop. Maar de angst bleef. « Ze geven niet op. Ze haten me. Ze zullen vechten. »
« Dan vechten we harder, » zei hij vastberaden. « Je hebt de wet en Michaels wil aan jouw kant. »
