Op zijn bedrijfsfeest stond ik aan de zijlijn, met een glas wijn in mijn hand, terwijl hij omringd werd door collega’s die hem “de ruggengraat van het bedrijf” noemden.
Een vrouw tikte me aan en zei:
« U bent vast zijn assistente? »
Ik lachte ongemakkelijk.
« Nee, zijn vrouw. »
Ze keek even verrast.
Toen draaide ze zich weg.
Op de terugweg in de auto zweeg ik.
Thuis barstte ik in tranen uit.
😔 De bittere waarheid
Jasper begreep het niet.
« Wat is er nou? Je bent toch trots op me? »
En dat was ik. Echt.
Maar tegelijkertijd voelde ik me onzichtbaar. Alsof ik enkel bestond als schaduw van zijn succes.
Ik begon hem te mijden. Bood smoesjes aan om niet mee te gaan naar evenementen. Vroeg hem minder over zijn werk te vertellen.
Ik kon zijn geluk niet meer verdragen — niet omdat ik hem het niet gunde, maar omdat ik mezelf verloren voelde.
💬 De doorbraak kwam onverwacht
Op een avond zat ik op de bank, alleen, en las ik toevallig een artikel over relationele jaloezie.
Het raakte me zo diep dat ik Jasper diezelfde avond wakker maakte.
Ik zei hem alles.
