Toen ik Jasper leerde kennen, voelde ik me voor het eerst in jaren veilig.
Hij was warm, charmant, sociaal — het soort man waar mensen zich spontaan tot aangetrokken voelden. Ik, aan de andere kant, was altijd wat terughoudender, stiller, analytischer.
We waren verschillend, maar onze verschillen trokken elkaar aan. Dacht ik.
Hij werkte in sales, reisde veel, gaf presentaties, werd gevierd op bedrijfsborrels.
Ik werkte in het onderwijs. Rustig, toegewijd, tevreden… tot het moment kwam dat ik me steeds minder waard begon te voelen.
📈 De opwaartse lijn van zijn carrière… en mijn stilstand
Toen we trouwden, stonden we min of meer op gelijke hoogte.
Maar binnen een paar jaar begon het contrast tussen ons duidelijker te worden. Jasper kreeg promoties, bonussen, werd uitgenodigd voor netwerkdiners, kwam op televisie bij een ondernemersprogramma.
En ik?
Ik corrigeerde toetsen tot laat in de avond, voelde mijn rug verkrampen van het zitten en had eindeloze gesprekken met leerlingen die thuis problemen hadden. Belangrijk werk — maar niemand die het zag.
Langzaam kroop er iets in mijn hart. Een steek. Een vergelijking. Jaloezie.
🥂 De breuklijn werd zichtbaar op een feest
Op zijn bedrijfsfeest stond ik aan de zijlijn, met een glas wijn in mijn hand, terwijl hij omringd werd door collega’s die hem “de ruggengraat van het bedrijf” noemden.
