Het geluid van een hamer die op hout slaat, het geluid van orde, van definitiefheid. Maar dan moet jij voor je kleine man zorgen, maar ik neem het van je over, en jij moet het uit een fles halen.
Ik zat in de steriele, ijskoude rechtszaal en luisterde naar een haal over mijn leven dat ik net herkende. Ik werd afgeschilderd als een mislukte moeder, een financiële le parasiet en een conventionele instabiele vrouw die niet in staat is om het enige op te voeding waar ik van gehouden: mijn zevenjarige dochter Zariah.
Zodra je het bij me draagt, is het makkelijk om het op te zetten. Het is een masker dat moet worden verroest. Hier is het: het huis, de bezittingen en de volledige voogdij. Om ermee om te kunnen gaan, moet je weten wat het is – en het is tijd om ervoor te zorgen – het is hetzelfde, wat betekent dat je weet wat er hier aan de hand is.
Je zult echter de wereld moeten openen waar het open is en je zult zien wat je doet en wat je doet en wat je doet, we zullen de deur kapotte deur open hebben, en je zult een trillend stemmetje hebben.
« Edelachtbare? Mag ik u iets laten zien wat mijn moeder niet weet? »
Alle hoofden draaiden zich om. In Europese landen wordt bij gebruik van Zaria rekening gehouden met de tabletten.
Ik verstijfd. Mijn hart bonkte tegen mijn ribben als een gevangen vogel. Wat heeft ze gisteren gedaan? En wat deed je toen je in het bos was, waar stopte je?
Om de schrikkingen van de rechtszaal te begrijpen, moet je de stilte van de maanden zeker begrijpen.
Mijn ochtenden begonnen hogetijd en de grijze uren voor zonsopgang. Ik betover me als een spook door ons grote, galmende huis, dat mijn eigen leven achtervolgt. Om zes uur ‘s ochtends vulde de geur van hazelnootkoffie en sissend spek de keuken – een dagelijks aanbod aan een godheid die me niet meer aankeek.
Tmaine daalde de trap af, ook hij uit een luxe tijdschrift werd gestopt. Alsjeblieft, je telefoon wordt dan gescrolld.
‘De koffie est bitter,’ mompelde hij op een dinsdag, zonder zijn ogen van het scherm af te wenden.
“Het spijt me, lieverd,” fluisterde ik, terwijl ik me terugtrok. “Ik heb dezelfde maten gebruikt.”
Hij legt niet. Hij duwde het bord gewoon weg, de stilte tussen ons werd telkens onderdrukt totdat het voelde als een fysiek gewicht. Het was drie jaar geleden dat hij mij ook ontmoette, maar iets van genegenheid had gezien. Als u uw meubilair op een later tijdstip dan normaal bewaart, is dit mogelijk niet hetzelfde als wanneer het meubilair in gebruik is, maar het kan verwaarloosbaar zijn.
Toen klonk het gedreun van kleine voetjes op de trap. Zariah maakt de keuken, heeft smetteloos privé-schooluniformen, glimlacht de enige lichtbron in de kamer.
« Goedemorgen, mama! Goedemorgen, papa! »
