Hij pakte mijn hand vast met tranen in zijn ogen. Alsjeblieft, ik smeek je. Vertel me wat er aan de hand is. Ik draaide me om zonder te antwoorden. De verpleegsters hoorden wat hij zei en keken hem boos aan vanaf de drempel. Hij kreeg een telefoontje van de personeelsafdeling van het bedrijf, met de vraag of hij verlof nodig had vanwege de gezondheidscrisis van zijn vrouw, waarvan iedereen op de hoogte leek te zijn behalve hij.
Ziekenhuisopname betekende dat ik thuis hulp nodig had, waar Marcus achter kwam toen hij terugkwam om een huishoudster in onze slaapkamer te zoeken. Hij stond als verlamd in de deuropening en staarde naar de infuusstandaard en medische apparatuur. Wat betekent dit allemaal? Hoe erg is het? Verspreidt kanker zich? Zodra ik naar de verzorger knikte om het uit te leggen, sloeg hij met zijn vuist tegen de muur en riep: « Vertel me over kanker.
Ik ga achteruit. Goed. Een thuisverzorger meldde dat ze tegen de muur was geslagen aan haar leidinggevende. Het koeriersbedrijf dat het bed naar het ziekenhuis bracht, vertelde al onze buren over een arme kankerpatiënt wiens man nooit in de buurt was om te helpen. Mensen begonnen briefjes op zijn auto achter te laten met informatie over wat een vreselijke man hij was.
Mijn zus plaatste Facebook-berichten die viraal gingen in onze gemeenschap omdat ze schreef dat zij de enige steun voor mij was omdat mijn man kanker walgelijk vindt. Marcus heeft verschillende nepaccounts opgezet in een poging om commentaar te geven: « Dat is niet het hele verhaal. Ze wil niet met me praten. Ik heb mijn excuses aangeboden. » Zijn beste vriend van de universiteit merkte publiekelijk op dat hij er spijt van had ooit zo’n zielige vervanger voor haar man te hebben ontmoet.
Mijn broer werd mijn medisch vertegenwoordiger en vergezelde me naar elk oncologisch bezoek om gedetailleerde aantekeningen te maken. Marcus vergezelde ons op één bezoek en stond op de parkeerplaats met bloemen, maar ik liep hem in volledige stilte voorbij. Toen mijn oncoloog me vertelde dat de tumor voldoende was gekrompen om geopereerd te worden, maakte ik een afspraak zonder Marcus te informeren.
Hij kwam er pas achter toen de deurbelcamera hem een melding stuurde over de komst van mijn zus met ballonnen met het opschrift « Operatie succesvol ». Hij belde me in paniek en ik nam op via de luidspreker, nog steeds versuft van de anesthesie. « Waarom heb je me niet verteld dat je vandaag geopereerd bent? » schreeuwde hij. Ik antwoordde kalm: « Je zei dat ik moest stoppen met praten over kanker, dus dat deed ik. »
De verpleegsters in de operatiekamer hielden hun adem in en één fluisterde: « Wat voor monster zegt dit tegen zijn zieke vrouw? » Marcus rende naar het ziekenhuis, maar hij moest langs de medische staf lopen die alles hoorde, en iedereen keek me vol afschuw aan. Toen hij mijn postoperatieve kamer binnenstormde, verontschuldigde hij zich niet langer. Hij was berekenend en koud.
Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en liet me een opname zien van die ochtend toen ik half bewusteloos was nadat ik preoperatieve medicatie had gekregen. « Het is goed om je op band te hebben », zei hij met een glimlach die ik nog nooit eerder had gezien. Hij voegde eraan toe: « Je hebt me opzettelijk afgeleid van belangrijke medische beslissingen. Mijn advocaat zegt dat het een reden is voor scheiding, en ik blijf thuis omdat je me hebt verhinderd mijn huwelijkse verplichtingen na te komen. »
Ik staarde hem vol afschuw aan terwijl hij voor het eerst in maanden glimlachte. Nu, zei hij koeltjes, laten we het hebben over hoe je aan de rechter gaat uitleggen waarom je me hebt geïsoleerd van medische zorg. Ik keek naar de chirurgische drain die aan de zijkant hing, het verband dat mijn borst bedekte, en realiseerde me dat hij het had gepland.
Mijn hele lichaam bevroor en staarde naar zijn tevreden gezicht terwijl mijn zus mijn hand pakte. De verpleegster die mijn vitale functies controleerde, bevroor en de ander reikte onmiddellijk naar de knop om hulp in te roepen. De advocaat van Marcus kwam binnen met een aktetas en legde de documenten op mijn ziekenhuisblad. Hij zei dat dit scheidingspapieren waren en dat ik zeven dagen de tijd had om te reageren voor de hoorzitting, waar ze zouden bewijzen dat ik Marcus opzettelijk had weggeduwd.
Mijn handen trilden toen ik naar de documenten keek waarin werd beweerd dat ik geestelijk uit balans was en redelijke steun van een liefhebbende echtgenoot weigerde. Marcus stond daar en nam alles op zijn telefoon op, terwijl zijn advocaat uitlegde dat mijn terughoudendheid om te communiceren bewees dat ik niet in staat was om goede beslissingen te nemen. Mijn zus pakte de telefoon en begon verwoed iemand te sms’en.
Mijn broer verscheen aan de deur en blokkeerde Marcus fysiek om mijn bed te naderen. De verpleegster die op de knop drukte, vertelde Marcus dat hij onmiddellijk moest vertrekken omdat ik geopereerd was en rust nodig had. De advocaat van Marcus zei dat ze het volste recht hadden om daar te zijn, maar twee bewakers kwamen opdagen en leidden hen allebei naar buiten.
