Marcus wees naar me terwijl ze hem naar buiten leidden en zei: « Het is nog niet voorbij. Tot ziens in de rechtbank. » Mijn zus werd gebeld en ze zette de luidspreker aan. Het was haar vriendin van de rechtenstudie, een specialist in familierecht. De naam van de advocaat was Patricia Chen en ze zei dat ze binnen 20 minuten in het ziekenhuis zou zijn. Die avond legde Patricia de opname- en scheidingspapieren van Marcus op mijn dienblad in het ziekenhuis.
Ze luisterde drie keer naar de opname en keek me toen met een grimmig gezicht aan. « Hij had het gepland, » zei ze, « maar hij heeft fouten gemaakt. » Ze legde uit dat opnames die onder invloed van drugs zijn gemaakt, niet toelaatbaar zijn in de rechtbank. Patricia haalde haar laptop tevoorschijn en begon onze verdedigingslinie op te bouwen.
Ze wilde een kopie van elke sms die Marcus me had gestuurd, waarin hij me smeekte om te praten, nadat hij me dat had verboden. Screenshots van de Facebook-berichten van mijn zus waarin ze zei dat ze mijn enige steun was. Verklaringen van elke arts die getuige was van zijn afwezigheid. Mijn zus had al een map met documentatie van enkele maanden klaarliggen. Patricia bracht 4 uur door in het ziekenhuis en documenteerde alles, inclusief de verklaringen van de verpleegsters over het bedreigende gedrag van Marcus.
Ze maakte aantekeningen over de aanwezigheid van zijn moeder bij mijn afspraak voor het scheren van het hoofd en zijn volledige afwezigheid bij de behandeling. Ze fotografeerde de muur die hij in ons huis raakte en verzamelde getuigenissen van buren over zijn gedrag. Twee dagen na mijn operatie belde Patricia me om te waarschuwen dat Marcus onmiddellijke hulp had aangevraagd en beweerde dat ik krankzinnig was vanwege hersenkanker.
Hij eiste controle over ons gemeenschappelijk bezit thuis. Ze zei dat ze hem wilde en dat we op alles voorbereid moesten zijn. Mijn broer kwam boos thuis van zijn werk omdat de collega van Marcus vroeg of het waar was dat ik behandeling weigerde en besloot uit woede te sterven. Marcus vertelde iedereen op kantoor dat ik zelfmoordgedachten had en dat ik hem niet wilde laten helpen.
Leugens verspreidden zich door zijn gezelschap en mensen die de waarheid niet kenden, sympathiseerden met hem. Patricia gaf maandagochtend ons antwoord, inclusief de beëdigde getuigenis van vijf verpleegsters die getuige waren van het opzettelijke gedrag van Marcus in mijn ziekenhuiskamer. Ze riep ons voor de rechtbank met een beeld van een deurbelcamera waarop te zien is dat Marcus elke maand naar buiten gaat.
Hij stond om 6.00 uur op en keerde gedurende de behandelingsperiode na middernacht terug. In de video is te zien hoe ze langs mijn auto op de oprit loopt, wetende dat ik te ziek was om alleen naar afspraken te gaan. We voegden bankafschriften toe waaruit bleek dat Marcus $ 15.000 van onze gezamenlijke rekening had opgenomen de dag nadat ik was gediagnosticeerd.
Patricia spoorde het geld op en spoorde het op naar een gehuurd vakantiehuis in Miami, waar Marcus het weekend doorbracht terwijl ik mijn eerste chemotherapie kreeg. Hij ging naar het strand terwijl het gif in mijn aderen sijpelde. De moeder van Marcus belde me snikkend op. Ze zei dat ze geen idee had dat Marcus die woorden had gezegd over mijn kanker die hem walgde.
Ze geloofde hem toen hij beweerde dat ik hem wegduwde en irrationeel de medicatie benaderde. Nu kende ze de waarheid en bood aan om tegen haar eigen zoon te getuigen. Patricia was geschokt omdat de steun van zijn moeder zijn zaak zou kunnen verpesten. De oncoloog die me 6 maanden behandelde, schreef een gedetailleerde brief aan de rechtbank. Ze verklaarde dat Marcus tijdens mijn behandeling nooit kwam opdagen voor afspraken, nooit belde om te vragen naar de voortgang en nooit contact opnam met het kantoor met vragen.
Ze schreef dat mijn zus en broer me constant hadden gesteund en dat de afwezigheid van Marcus door alle leden van het medische team werd gevoeld. Die nacht, terwijl ik aan het rusten was, ontplofte mijn telefoon met meldingen. Marcus schreef op verschillende mannenrechtenforums over hoe zijn vrouw kanker gebruikte om hem te manipuleren en zijn familie tegen hem op te zetten.
Hij schreef dat ik mijn ziekte overdreef om sympathie op te roepen, en dat ik nu alles in de scheiding probeerde te stelen. Binnen een uur ontving ik tientallen haatdragende berichten van vreemden. Mannen die ik nog nooit eerder had ontmoet, stuurden dreigementen over wat er gebeurde met vrouwen die logen over kanker om aandacht te krijgen. Iemand vond mijn gegevens op LinkedIn en plaatste mijn gegevens, bewerend dat ik de ziekte deed alsof om van mijn man te stelen.
Een andere persoon plaatste foto’s van ons huis van Google Maps met het adres zichtbaar. Patricia diende diezelfde avond een motie in om niet onmiddellijk te naderen. De rechter die het bewijsmateriaal beoordeelde, was zelf de persoon die borstkanker had verslagen. Ze las berichten op sociale media, bedreigingen en medische dossiers die de volledige afwezigheid van Marcus aangaven.
Ze vaardigde onmiddellijk een gerechtelijk bevel uit en beval Marcus om alle berichten binnen 24 uur te verwijderen, onder dreiging van minachting van de rechtbank. Ze plande ook een spoedhoorzitting voor volgende week. Mijn zus heeft dagen besteed aan het maken van een chronologie van het gedrag van Marcus. Ze had zijn sociale media bekeken sinds ik de diagnose voor het eerst hoorde.
Zijn eerste berichten noemden mijn ziekte helemaal niet. Toen mijn vrienden vroegen hoe ik me voelde, negeerde hij hen of gaf hij vage antwoorden dat ik dramatisch was. Tijdens mijn behandeling plaatste hij foto’s van bars, golfbanen en strandvakanties. Ze vond berichten waarin de vrienden van Marcus hem steun boden, en hij schreef terug: « Het is niets ernstigs, en ze maakt er misbruik van. »
Het contrast was verwoestend wanneer het chronologisch werd gerangschikt. Ze printte alles in kleur uit en ordende het in een map met bladwijzers voor elke maand van mijn behandeling. Patricia zei dat dit het meest belastende bewijs was dat ze had gezien. De advocaat van Marcus diende een verzoek in om toegang tot al mijn medische dossiers en beweerde dat ze bevestiging nodig hadden dat mijn diagnose waar was.
De conclusie suggereerde dat ik kanker kon simuleren of symptomen kon overdrijven. Patricia verzette zich hier fel tegen en noemde het de intimidatie van een kankerpatiënt. De rechter werd woedend en verwierp de motie en legde sancties op aan Marcus voor het indienen ervan. Tijdens de spoedzitting verscheen Marcus in een duur pak en zag er zelfverzekerd uit.
