***
Twee uur later…
De observatieruimte was koud. Eén eenrichtingsspiegel. In de kamer aan de andere kant van het glas zat Travis aan een stalen tafel. Hij zag er stijf uit. Voorzichtig. Kleiner dan ik me herinnerde.
De rechercheur kwam binnen, klembord in de hand. Hij legde een van de plastic zakken tussen hen in op tafel.
« Interview met Travis Reed, 24 juli. Tijd is 18.38 uur. Audio-opname aan de gang. »
Klikken. Het rode lampje op de blokfluit knipperde tot leven.
Rechercheur Miller: Meneer Reed, begrijpt u dat dit gesprek wordt opgenomen?
Travis: Ja.
Rechercheur Miller: Je hebt je rechten gelezen en ermee ingestemd om vrijwillig te spreken, correct?
Travis: Ja.
Miller tikte op de plastic bewijszak met de bundel haar. Ik zat roerloos achter het glas te kijken.
Rechercheur Miller: Kun je uitleggen welke dit zijn?
Travis: Haar monsters.
Rechercheur Miller: Met welk doel?
Travis: Om pruiken te maken.
Rechercheur Miller: Beroepshalve?
Travis: Nee. Ik doe het thuis. Ik ben aan het leren.
Rechercheur Miller: Waar haal je het haar vandaan?
Travis: Salons. Online. Particuliere aanbiedingen. Ik heb een paar contacten in stylistengroepen.
Ik voelde mezelf naar voren leunen zonder het te beseffen. Mijn adem besloeg de bodem van het glas.
Rechercheur Miller: Waarom heb je zoveel haar nodig?
Travis wreef een keer in zijn handen. Daarna legden ze plat op de metalen tafel.
Travis: Mijn moeder had leukemie. Toen ik op de universiteit zat. Ze verloor al haar haar. We konden ons geen fatsoenlijke pruik veroorloven. Ze droeg een stijve, glanzende apotheekpruik die niet goed paste. Ze maakte altijd grapjes dat ze eruitzag als een Halloween-rekwisiet. Maar… Ik hoorde haar huilen in de badkamer. Ze dacht dat ik het niet hoorde.
Ik drukte mijn lippen op elkaar. Strak. Mijn borst brandde, alsof er iets ouds openbarstte.
Travis: Ze stierf een paar maanden later.
Hij keek op. Niet bij de rechercheur. Bij de spiegel. Bij mij. En zelfs door het glas heen voelde ik dat kleine, stille liefdesverdriet in zijn ogen.
Rechercheur Miller: En dit is wat je ertoe bracht om te beginnen met het verzamelen van haar?
Travis: Nee. Dat kwam later.
Rechercheur Miller: Wat is er veranderd?
Travis: Onze dochter vertrok naar de universiteit. Het huis kreeg… te stil. En plotseling opende zich al deze ruimte in mijn hoofd en… Mama zat erin. Het schuldgevoel. De belofte die ik nooit heb gehouden.
Rechercheur Miller: Welke belofte?
Travis: Dat ik iets zou doen dat ertoe deed. Dat als ik ooit de middelen had, ik pruiken zou maken. Echte. Degenen die mensen niet slechter deden voelen dan al ziek te zijn.
Rechercheur Miller: Je noemde middelen. Wat had je in gedachten?
Travis: Spaargeld. Niets groots, maar genoeg. Maar ik kon niet zomaar geld naar het idee gooien. Niet blindelings. Dus ik begon bij mezelf.
Rechercheur Miller: Betekenis?
Travis: Ik heb onderzoek gedaan. Gereedschap gekocht. Tutorials bekeken. Ik heb geoefend. Keer op keer. Soms mislukt. Ik wilde eerst goed worden. Dus als ik er ooit meer mensen bij zou betrekken… Ik zou weten wat ik aan het doen was.
Ik voelde mijn hand de armleuning van de stoel vastgrijpen. Mijn knokkels verbleken. Travis bouwde geen geheim leven op. Hij was iets zachtaardigs aan het opbouwen. En pijnlijk. En ik had de politie gebeld.
