Rechercheur Miller: Waarom vertel je het niet aan je vrouw?
Travis: Ik wilde niet dat ze dacht dat ik het helemaal kwijt was.
Mijn keel deed pijn. Misschien had hij gelijk gehad om het me niet te vertellen.
Rechercheur Miller: Dank u, meneer Reed.
Hij leunde naar voren en drukte op de stopknop.
Klikken. Het rode licht doofde.
***
Een maand later was het kussen verdwenen, en ook de stilte.
We hebben de stoffige ruimte achter de garage omgetoverd tot een kleine werkplaats. Travis liet me zien hoe hij elke streng knoopte, hoe hij kleuren mengde.
Sommige pruiken gaven we stilletjes weg, via steungroepen en ziekenhuizen. Sommige hebben we verkocht en het geld hebben we gebruikt om beter gereedschap te kopen. We hebben de rest ook gedoneerd aan gezinnen die dezelfde storm doormaakten die Travis ooit zijn moeder zag doorstaan.
We hebben niet alles van de ene op de andere dag opgelost. Maar er veranderde iets. En ergens in het gezoem van de naailamp en het zachte geritsel van haren, begonnen we elkaar weer te vinden.
Vertel ons wat je van dit verhaal vindt en deel het met je vrienden. Het kan hen inspireren en hun dag opfleuren.
Bron: thecelebritist.com
Notitie: Dit stuk is geïnspireerd op verhalen uit het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Elke gelijkenis met echte namen of locaties is puur toeval. Alle afbeeldingen zijn alleen ter illustratie.
