Mijn man had me al maanden niet aangeraakt en behandelde zijn oude kussen als een kluis. Op een nacht scheurde ik het open en wat ik erin vond, deed me twijfelen aan alles wat ik over hem wist.
Ik dacht altijd dat als de kinderen eenmaal naar de universiteit waren vertrokken, het leven zou vertragen.
Weet je – gemakkelijke diners, filmavonden, misschien zelfs een spontane roadtrip, alleen wij tweeën, zoals toen we aan het daten waren. Ik was klaar voor de tweede wittebroodswekenfase.
De dag dat onze dochter, Ellie, naar de campus reed, begon mijn man, Travis, zich te gedragen als een humeurige tiener.
‘Zie je dat?’ snauwde hij op een avond, terwijl hij zijn pols naar de straat zwaaide alsof hij geld schuldig was. « Nog een verdomd verkeersdrempelbord. Dat is de vierde dit jaar. »
« Het is maar een teken, Trav. »
« Nee, het is een statement. Ze veranderen deze straat in een drop-off zone voor kleuterscholen. »
