Alle ogen waren op Camila gericht. De jonge moeder, die haar baby nog steeds vasthield, haar wang gezwollen, keek op met tranen in haar ogen. Even dacht verpleegster Sofia dat ze de waarheid sprak, maar Camila sprak met een nauwelijks hoorbare stem:
—Het was… het was een ongeluk. Ik voelde me duizelig.
Sofia voelde zich alsof ze een klap in haar maag had gekregen. Ze wist precies wat ze had gezien, maar ze begreep ook de angst in de ogen van die vrouw.
Ricardo glimlachte tevreden, wetende dat het hem opnieuw was gelukt zijn vrouw zover te krijgen dat ze hem beschermde tegen de gevolgen van zijn gewelddadigheid.
« Luister, mijn vrouw is erg gevoelig na een bevalling. Soms fantaseren vrouwen over van alles, » zei hij cynisch. « Ze moet gewoon rusten. »
Maar wat Ricardo niet wist, was dat er in de gang van het ziekenhuis, door de glazen deur, iemand stond die zijn leven voorgoed zou veranderen: zijn eigen vader, de gepensioneerde sergeant Miguel Mendoza, een man van eer die zojuist de ware aard van zijn zoon had ontdekt.
Drie dagen waren verstreken sinds dat vreselijke moment in het ziekenhuis. Camila zat in haar kleine huis in de wijk Constitución in Guadalajara, op een houten stoel bij het raam, Leonardo zachtjes wiegend en kijkend naar de grijze wolken die regen aankondigden. Haar linkerwang vertoonde nog steeds tekenen van zwelling en een paarse vlek strekte zich uit van haar jukbeen tot aan haar oor. Afwezig pakte ze haar make-uptasje en begon foundation en concealer op de vlek aan te brengen. Het was een routine die ze maar al te goed kende.
Zes maanden geleden rook de keuken naar gebakken bonen en versgemaakte tortilla’s. Camila, toen drie maanden zwanger, was het avondeten aan het klaarmaken terwijl ze wachtte tot Ricardo terugkwam van zijn werk bij het bouwbedrijf. Haar handen streelden teder haar kleine buikje.
« Papa is er bijna, kleintje, » fluisterde ze tegen het ongeboren kind.
De deur sloeg hard dicht. Ricardo stormde naar binnen, zijn gezicht rood van alcohol en woede.
« Waar is mijn eten? », riep hij terwijl hij zijn helm op de grond gooide.
« Het is klaar, lieverd. Ik ben alleen de tortilla’s aan het opwarmen, » antwoordde Camila nerveus.
—Drie uur wachten. Ik werk me rot en het is onmogelijk om een simpele maaltijd te bereiden.
Camila rende naar het fornuis. Maar in haar haast struikelde ze een beetje en morste wat saus op de vloer. Ricardo greep haar arm met brute kracht vast.
« Je bent een waardeloos klein kreng! » schreeuwde hij in haar gezicht voordat hij haar tegen de muur duwde.
Camila’s rug stootte hard tegen de tegels. Ze voelde een pijnscheut, maar haar enige zorg was het beschermen van haar baby.
« Alsjeblieft, Ricardo, ik ben zwanger, » smeekte ze met haar handen op haar buik.
—Precies. Je zou beter voor me moeten zorgen nu je moeder wordt. Wat voor vrouw ben jij?
De volgende dag werd Camila wakker met een enorme blauwe plek op haar rug. Ricardo was al naar haar werk vertrokken en had alleen een briefje achtergelaten: « Draag een shirt met lange mouwen. Ik wil niet dat mensen praten. »
Terug in het heden had Camila de vlek op haar gezicht bedekt en keek ze naar zichzelf in het kleine handspiegeltje. De vrouw die naar haar terugkeek was een vreemde: bleek, met donkere kringen onder haar ogen, angst in elke uitdrukking.
Leonardo bewoog in haar armen en opende zijn kleine, donkere ogen. Even zag Camila de onschuld die ze zo lang geleden verloren had.
« Je moet sterk worden, mijn jongen, » fluisterde ze. « Sterker dan mama. »
Het geluid van sleutels in de voordeur deed haar schrikken. Ricardo was eerder dan verwacht thuisgekomen van zijn werk. Camila haastte zich om haar make-up op te ruimen en liep naar de keuken, met de baby in haar armen.
« Waarom heb je niets te eten klaargemaakt? » was het eerste wat Ricardo zei toen hij binnenkwam, zonder ook maar te vragen hoe het met zijn pasgeboren zoontje ging.
