Mijn man plaagde me door te zeggen: « Je ziet er altijd uit alsof je net uit bed komt, » terwijl ik voor mijn drie kinderen zorgde – hij had het niet zien aankomen.
Een gangpad met ontbijtgranen in een winkel | Bron: Unsplash
« Ik wou echt dat je je wat meer kleedde zoals Melinda toen we samenwerkten, Lila. Ze zag er altijd zo prachtig uit. Die nauwsluitende jurken, die hoge hakken, dat perfecte haar en die vlekkeloze make-up… Wauw. Jij ziet er altijd uit alsof je net uit bed bent gerold. Ik mis het om samen te zijn met een vrouw die er echt moeite voor deed. »
Melinda — Dorians ex-vriendin. De vrouw die hij had gezworen niets voor hem te betekenen.
‘Het was puur fysiek, Lila,’ vertelde hij me op een dag. ‘Er was niets blijvends aan die relatie. Helemaal niets.’
Ik las het bericht één keer. En toen nog een keer. Mijn handen trilden zo hevig dat ik me aan de winkelwagen moest vastgrijpen om niet te vallen. Emma trok aan mijn jas, haar stemmetje vol bezorgdheid.
Een geëmotioneerde vrouw in een supermarkt | Bron: Midjourney
‘Mama, waarom huil je?’ vraagt ze. ‘Heb je je pijn gedaan?’
Hoe leg je aan een zevenjarig kind uit dat haar vader me net met een andere vrouw heeft vergeleken, dat hij de versie van mij miste die niet meer bestaat?
‘Het is niets, lieverd,’ zei ik, terwijl ik hurkte en met mijn hand haar haar opzij streek. ‘Mama is gewoon… moe.’
‘Ben jij ook zo chagrijnig als Marcus wanneer hij geen middagslaapje doet?’ vroeg ze onschuldig.
Een bezorgd klein meisje in een supermarkt | Bron: Midjourney
‘Precies,’ antwoordde ik.
Die avond, na de chaotische routine van verhaaltjes voor het slapengaan, glazen warme melk en onderhandelingen over een laatste knuffel, stond ik eindelijk alleen voor de badkamerspiegel.
Het huis was stil, op het af en toe jammeren van Finn in zijn wiegje na.
Een jongetje dat in zijn wiegje slaapt | Bron: Midjourney
Mijn spiegelbeeld was onherkenbaar. Ik had donkere kringen onder mijn ogen die op blauwe plekken leken. Mijn shirt was stijf van de opgedroogde wasmiddelresten. Mijn haar hing slap naar beneden, ondanks mijn wanhopige pogingen om droogshampoo te gebruiken.
‘Wanneer ben ik uit mijn eigen leven verdwenen?’ fluisterde ik tegen de vrouw in de spiegel.
De vraag bleef aan de condens op het raam kleven en plaagde me. Ik dacht aan de perfecte Melinda, haar perfecte ochtenden en haar vrije tijd om iets verfijnds te creëren. Ik dacht aan Dorian, die elke avond languit op de bank lag met een biertje en afhaalnacho’s – altijd maar één portie – en kritiek leverde terwijl ik me bezighield met het naar bed brengen van de kinderen, de afwas en de rekeningen.
Een bak nacho’s op een tafel | Bron: Midjourney
En ik dacht aan de vrouw die ik was, de vrouw die zich gezien, geliefd en levend voelde.
Drie weken later kwam het antwoord.
Dorian had zijn laptop open laten staan op de eettafel terwijl hij ging douchen. Een vrolijk piepje verlichtte het scherm. Mijn hart sloeg een slag over toen ik dichterbij kwam. Het was een melding van een datingapp.
Een opengeklapte laptop op een tafel | Bron: Midjourney
« Wat is er in vredesnaam aan de hand, Dorian? » mompelde ik binnensmonds.
Ik klikte op de melding en het profiel van mijn man verscheen op het scherm.
De foto’s waren van onze huwelijksreis jaren geleden, toen zijn glimlach oprecht was en zijn taille slanker. In zijn biografie stond dat hij graag wandelde, gastronomische maaltijden kookte en diepgaande gesprekken voerde in het donker.
« Wandelen? » zei ik, en ik liet een wrange lach ontsnappen. « Die man is helemaal buiten adem van het traplopen. »
Een vrouw zit aan een tafel en kijkt naar een laptop | Bron: Midjourney
Toen hij vrolijk neuriënd uit de douche kwam, dwong ik mezelf om normaal te doen – alsof ik niet net had ontdekt dat mijn man van plan was me te bedriegen.
‘Dorian,’ vroeg ik nonchalant. ‘Wanneer heb je voor het laatst zelf gekookt?’
‘Waarom?’ vroeg hij fronsend. ‘Wat maakt het nou uit?’
‘Geen reden,’ antwoordde ik, terwijl ik probeerde de woede die in me opvlamde te verbergen.
Een peinzende man staat in een gang | Bron: Midjourney
Woede dreef me voort. Ik had een telefoon, ik had toegang tot zijn echte leven, en ik had jarenlange frustratie opgekropt als brandhout, klaar om gebruikt te worden. Op dat moment wist ik dat ik klaar was om de lucifer aan te steken.
Dus ik ben wat onderzoek gaan doen.
Aanvankelijk voelde ik me een beetje dwaas dat ik stiekem foto’s van mijn eigen man maakte, als een undercoverjournalist. Maar met elke foto die ik maakte met de camera van mijn telefoon, voelde ik me sterker. Ik legde hem vast terwijl hij snurkte op de bank, met een biertje op zijn buik en kruimels chips verspreid over zijn shirt als confetti op een zelfmedelijdenfeestje.
Een man die op een bank slaapt | Bron: Midjourney
Ik betrapte hem erop dat hij gedachteloos in zijn neus zat te peuteren terwijl hij naar de sportfragmenten keek. Mijn favoriete foto is echter die waarop hij kwijlend op zijn kussen zit, terwijl Whiskey geduldig naast hem zit.
Toen ik deze foto’s in mijn galerij bekeek, realiseerde ik me iets. Dit was niet de charmante man met wie ik getrouwd was. Dit was de man die ik jarenlang met me meedroeg, terwijl hij me bekritiseerde omdat ik mezelf liet gaan.
Dorian betaalde natuurlijk de rekeningen, maar ik deed al het andere voor ons.
Een vrouw zit en gebruikt haar mobiele telefoon | Bron: Midjourney
Toen ik haar datingprofiel bewerkte, voelde het alsof ik een masker afdeed. De stralende glimlach van de wittebroodsweken, de leugens over wandelen en de diepzinnige gesprekken waren verdwenen. Ik liet de joggingbroek, de bierbuik en de waarheid binnen.
Zijn biografie was scherper dan welke belediging hij ooit naar me had geslingerd. Toegang krijgen tot het account was makkelijk – Dorian had maar één e-mailadres en één wachtwoord voor alles.
Een open telefoonvenster op een datingsite | Bron: Unsplash
De beschrijvingen op zijn profiel luidden: — dat hij meer van bier houdt dan van zijn kinderen, — dat de bank altijd beter is dan de sportschool, — dat hij al zeven jaar getrouwd is, maar dat de hond de echte baas in huis is, — dat hij elke vrouw na drie berichtjes dumpt zodra er iemand makkelijker langskomt.
