Mijn man plaagde me door te zeggen: « Je ziet er altijd uit alsof je net uit bed komt, » terwijl ik voor mijn drie kinderen zorgde – hij had het niet zien aankomen.
Een vrouw die typt op haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
Binnen enkele dagen stroomden de meldingen binnen en verdween het profiel. Voor het eerst in maanden voelde ik me machtig.
In de dagen na het verdwijnen van het profiel was Dorian onrustig. Ik betrapte hem meer dan eens op zijn telefoon, mompelend in zichzelf.
Op een avond gooide hij zijn telefoon op de bank en kreunde.
« Ik kan het niet! Ik kan niet eens inloggen op deze stomme site. Er moet een probleem zijn. Het is overduidelijk. Het enige fatsoenlijke dat me afleidde van deze ellende, is nu weg. »
Een mobiele telefoon op de bank | Bron: Midjourney
Ik was ijssandwiches aan het maken voor de kinderen — Emma vroeg hoe je de chocoladesaus moest maken, en Marcus had zijn vingers in de bak vanille-ijs gestoken.
Ik hield mijn gezicht zorgvuldig neutraal, zodat hij de vonk van tevredenheid in mijn ogen niet kon zien.
‘Misschien,’ zei ik kalm, ‘zou je je minder moeten laten afleiden en je meer moeten richten op wat er recht voor je ligt.’
IJssandwiches op een bord | Bron: Midjourney
Hij begreep de dubbele betekenis niet. Hij haalde zijn schouders op en greep de afstandsbediening.
« Wat je ook voor de kinderen maakt, ik neem er twee, » zei hij.
Toen kwam zijn verjaardag. Dorian had er al weken op gezinspeeld en gezegd dat hij dit jaar « iets speciaals » wilde.
Dus besloot ik hem precies dat te geven.
Een lachende man zit op een bank | Bron: Midjourney
Ik heb haar favoriete gerecht klaargemaakt – gebraden eend met kersenglazuur en romige aardappelpuree – volgens het recept van haar grootmoeder. Het huis rook heerlijk.
Ik had de tafel gedekt met kaarsen en bloemen, elk detail perfect verzorgd. Ik had me zelfs aangekleed, mijn make-up zorgvuldig aangebracht en mijn haar glad en glanzend gemaakt na twee laagjes conditioner. De kinderen waren bij mijn zus, dus er zouden geen afleidingen zijn.
Alles was perfect, maar niet om de reden die hij dacht.
Een bord met eten op tafel | Bron: Midjourney
Toen Dorian binnenkwam, glimlachte hij meteen.
‘Zo moet het, Lila,’ zei hij zelfvoldaan, terwijl hij zijn jas uittrok. Hij keek rond naar de kaarsen, de tafel en de maaltijd die hem te wachten stond. ‘Ik begon al te denken dat je vergeten was hoe je je best moest doen. Zo gedraagt een echte vrouw zich.’
‘Ik ben het niet vergeten,’ zei ik zachtjes. ‘Ik had alleen de juiste gelegenheid nodig.’
Een lachende vrouw in een rode jurk | Bron: Midjourney
Hij merkte de nuance in mijn stem niet op. Hij bleef zitten en wreef in zijn handen als een kind dat op het punt staat cadeautjes open te maken. Toen ik de zilveren bel tevoorschijn haalde en voor hem neerzette, lichtten zijn ogen op.
‘Ga je gang,’ zei ik. ‘Je verrassing is klaar, schat.’
Hij tilde het deksel met een zwierige beweging op, in de verwachting een perfect gevormde eend aan te treffen. In plaats daarvan verstijfde hij bij het zien van de manillapapieren envelop.
Een zilveren bel op een tafel | Bron: Midjourney
‘Wat is er?’ Haar glimlach verdween en haar stem brak.
« Gefeliciteerd met je verjaardag, Dorian, » antwoordde ik kalm. « Beschouw dit als mijn cadeau voor ons beiden. »
Met trillende handen opende hij het. De scheidingspapieren gleden op het witte tafelkleed.
‘Lila… wat bedoel je daar nou mee? Is dit een grap? Vind je dat nou echt grappig?’ Dorians ogen werden groot en hij keek me recht in de ogen.
Een manila-envelop op een tafel | Bron: Midjourney
‘Dat betekent,’ zei ik kalm, mijn hart bonzend maar mijn stem vastberaden, ‘dat dit de laatste keer is dat je mijn stilte voor zwakte aanziet.’
« Meer Lila — »
« Maar Lila, wat? Je zei dat ik eruitzag als een vogelverschrikker. Je zei dat ik niet mijn best deed. Je zei dat je vrouwen miste die zich wel inspanden. En je meende elk woord, hè? »
Close-up van een vrouw die aan een tafel zit | Bron: Midjourney
Dorians gezicht verloor zijn kleur. Hij stamelde, zijn handen klemden zich vast aan de rand van de tafel.
« Dat bedoelde ik niet, schat… Ik heb het echt niet gedaan. »
‘Ja, dat heb je gedaan,’ zei ik, terwijl ik mijn stoel naar achteren schoof en de stof van mijn jurk gladstreek.
Voor het eerst in jaren voelde ik me mooi – niet vanwege Dorian, maar omdat ik ervoor had gekozen om het voor mezelf te doen.
Een man in shock, gekleed in een zwart overhemd | Bron: Midjourney
« De waarheid is dat ik nooit ben gestopt met proberen de vrouw te zijn op wie je verliefd werd. Ik ben alleen gestopt met proberen voor jou. »
« Lila, wacht even, » zei Dorian, terwijl zijn stoel luidruchtig over de vloer schraapte toen hij moeite had om op te staan. « Alsjeblieft. Denk aan de kinderen. »
