Mijn man plaagde me door te zeggen: « Je ziet er altijd uit alsof je net uit bed komt, » terwijl ik voor mijn drie kinderen zorgde – hij had het niet zien aankomen.
En eerlijk gezegd, dat was dé vraag van het decennium. Waar was ik gebleven? De vrouw die zich altijd zo mooi aankleedde voor etentjes, te hard lachte om Dorians grappen en zich mooi voelde alleen al omdat hij naar haar keek – ze voelde zich een vreemde.
Een uitgeputte vrouw met een rommelig knotje | Bron: Midjourney
En Dorian merkte haar op.
Op een dinsdagochtend was ik aan het jongleren met Finn op mijn heup, terwijl Emma klaagde over haar verdwenen roze potlood en Marcus pindakaas over zijn haar smeerde, toen Dorians stem door de chaos heen klonk.
« Je ziet er vandaag echt moe uit, Lila, » merkt hij nonchalant op, terwijl zijn ogen op zijn telefoon gericht zijn.
‘Ik vraag me af waarom,’ zei ik, en ik liet een humorloze lach horen. ‘Misschien omdat ik de halve nacht met een huilende baby door de gangen heb gelopen?’
Een chagrijnig klein meisje | Bron: Midjourney
Hij keek eindelijk op, zijn lippen vertrokken in een wrange glimlach.
« Eigenlijk lijk je wel een beetje op een vogelverschrikker die in de regen is blijven staan. Je bent helemaal… slap. »
« Pardon? » Ik schrik, de handdoek die ik vasthoud glijdt door mijn vingers.
‘Je hebt me goed gehoord, Lila,’ zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde en alvast zijn reisbeker pakte.
Een vogelverschrikker in de regen | Bron: Midjourney
‘Is dat alles wat je me nu te zeggen hebt, Dorian?’ vroeg ik, mijn stem scherp van ongeloof. ‘Niet ‘dankjewel dat je de kinderen te eten hebt gegeven en ze hebt gewassen, Lila ‘, niet ‘ik kan je met alles helpen, Lila ‘, maar dat ik er zo slap uitzie als een doorweekte vogelverschrikker?’
Dorian haalde opnieuw zijn schouders op, alsof de vraag onbelangrijk was.
« Ik zeg alleen maar dat je misschien wat beter voor jezelf zou kunnen zorgen. Als we naast elkaar staan, zie je er veel ouder en slordiger uit dan ik. »
Een man zit aan een tafel, gekleed in een wit overhemd | Bron: Midjourney
Ik staarde hem aan, mijn borst trok samen. Op dat moment wilde ik mijn koffiebeker in zijn gezicht gooien. Ik wilde de bruine vlek op zijn witte shirt zien. Ik wilde dat hij de warmte van de vloeistof tegen zijn borst voelde.
Zoals altijd hadden mijn kinderen me nodig.
Emma trok aan mijn arm om hulp, Marcus begon weer te brullen en Finn jammerde tegen mijn schouder. Ik wilde tegen Dorian schreeuwen. Ik wilde hem dwingen mij te zien – de pijn van het moederschap, de angst achter elke beslissing die mijn kinderen aangaat, en de uitputting die me zo’n vier keer per week migraine bezorgde.
Een kop koffie op de keukentafel | Bron: Midjourney
In plaats daarvan sloeg de deur achter hem dicht, waardoor zijn woorden als een vloek in de keuken nagalmden.
Die middag, terwijl ik met drie onrustige kinderen in het ontbijtgranenschap stond, trilde mijn telefoon met een bericht waardoor ik bijna de Cheerios liet vallen.
De boodschap stond me in vetgedrukte letters aan te staren.
