Die regenachtige avond, toen ik mijn appartement in Andheri verliet, reed ik achterin een auto-riksja, mijn tas stevig vasthoudend als het laatste restje trots. Het rood op die foto flitste door mijn hoofd – dezelfde kleur als mijn trouwdupatta, maar nu symboliseerde het een waarschuwing.
De volgende ochtend kwam ik terug. Niet om te blijven, maar om de zaken recht te zetten.
Mijn schoonmoeder, Sarla Devi, verzamelde ons op het terras waar papadam gewoonlijk droogde. Vandaag geen geklets. Arjun zat zwijgend, Rohan leunde tegen de balustrade en Priya draaide haar handen tot haar knokkels wit werden.
Ik legde enveloppen op tafel: de bon, de foto’s van het café, het Goa-ticket.
Ik stond tegenover Arjun:
« Spreek. In het bijzijn van je moeder, in het bijzijn van je broer. »
Arjun haalde adem:
« Ik… had het mis. Het begon met oppervlakkige gesprekken, maar ik ging over de schreef. Ik dacht dat ik de controle had, maar dat was niet zo. »
Rohan knarste met zijn tanden:
“Broer, waren jij en zij voor het huwelijk…?”
Arjun knikte:
« Er was een vonk. We hebben er een einde aan gemaakt. Ik ging ervan uit dat die verdwenen was. »
Priya snikte:
« Het spijt me. Ik heb geprobeerd me te verzetten, maar elke ruzie met Rohan… dreef me naar hem toe. »
Sarla Devi sloeg op tafel:
« In dit huis is het beter om uit elkaar te gaan dan te leven met leugens. Vertrouwen dat eenmaal gebroken is, kan niet worden afgedwongen. »
Ik draaide mij naar Rohan:
« Wat wil je? Ik steun je. »
Rohan slikte:
« Ik wil eerlijkheid en respect. De rest bepaal ik zelf wel. »
Ik heb drie artikelen opgesteld:
Tijdelijke scheiding tussen Arjun en mij gedurende zes maanden.
Afspraak: geen privécontact tussen Arjun en Priya, anders stappen we naar de rechter.
Financiële afwikkeling: alle gezamenlijke spaargelden op mijn naam, betaling voor maandenlang verraad.
Toen legde ik mijn mangalsutra neer:
« Als je haar nog eens tegenkomt, scheid ik van je. Ik verwijder dit niet omdat ik het huwelijk afwijs, maar om mijn waardigheid te beschermen. »
Arjun tekende bleek. Zijn moeder draaide zich trillend om. Priya tekende ook en fluisterde:
« Het spijt me, schoonzus. Ik ga voorlopig terug naar het huis van mijn moeder. »
Rohan vouwde de papieren:
« Ik leg het later aan onze ouders uit. »
Weken later riep Priya me naar Juhu Beach. Ze bracht de rode jurk, gewassen en gevouwen.
« Ik geef het terug, niet aan jou, maar aan mijn geweten. »
Ik staarde naar de golven:
“Je kunt de jurk teruggeven, maar hoe zit het met vertrouwen?”
Priya’s ogen waren gezwollen:
« Ik ga ergens anders werken, ver bij hem vandaan. Rohan zei dat ik zelf moest nadenken. Ik vraag je niet om vergiffenis, alleen dat je jezelf niet haat omdat je verkeerd hebt vertrouwd. »
De zeebries tilde de rok op. Ik zei:
“Verbrand het – niet om het uit te wissen, maar om het te beëindigen.”
Die avond mailde Arjun me het bewijs dat hij zich had ingeschreven voor een cursus ethiek. Buiten staand mompelde hij:
« Ik smeek niet om vergeving. Gewoon een kans om te herstellen wat ik heb gestolen: jouw vrede. »
Ik deed de deur dicht. Ik was moe, maar wel vastberadener. De tijd zou ieders pad onthullen.
Later ontmoette Rohan me bij een theekraam. Zijn ogen waren roodomrand en hij fluisterde:
« Ik zal ze geen kwaad doen. Ik stop er gewoon mee. Als ik na zes maanden nog steeds wil stoppen, teken ik. Anders… ga ik verder. Ik weiger een schim van een jurk te zijn. »
Ik antwoordde zachtjes:
« Word ook geen schaduw van woede. Je verdient beter. »
