‘Dat betekent dat de politie er onmiddellijk bij betrokken moet worden’, antwoordde ze. ‘De beveiliging en de directie van het ziekenhuis zijn al op de hoogte gesteld. Als het een verwisseling per ongeluk was, moeten we de andere pasgeborene meteen vinden en ervoor zorgen dat beide baby’s veilig zijn. Als iemand opzettelijk heeft ingegrepen, dan is het een strafrechtelijk onderzoek.’
Zonder dat ik het besefte, klemde ik mijn armen steviger om de draagzak. Mijn zoon – mijn zoon – maakte een zacht geluidje in zijn slaap. De tranen sprongen me in de ogen.
« Zeg je nou dat iemand mijn echte baby heeft meegenomen? »
« Ik zeg dat we het nog niet weten, » antwoordde de dokter. « En we kunnen het ons niet veroorloven om te wachten tot we het weten. »
Ze schoof haar telefoon naar me toe.
« Ik kan bij je blijven tijdens het gesprek. En jij moet hier bij de baby blijven tot de beveiliging arriveert. Verlaat het gebouw alsjeblieft niet. »
Mijn vingers trilden toen ik het nummer draaide. Terwijl de telefoon overging, drong een vreselijke waarheid tot me door: Ryans verzoek om een DNA-test was niet het enige verraad in mijn leven – het had een opening gecreëerd naar iets veel groters en angstaanjagenders.
Toen de telefoniste opnam, klonk mijn stem afstandelijk en vreemd.
« Hallo, » zei ik, terwijl ik moeilijk slikte. « Ik ben in het Saint Mary’s ziekenhuis. Mijn dokter heeft me gevraagd te bellen. Ze denken… ze denken dat mijn baby misschien verwisseld is. »
Achter het bureau zat dr. Patel al verwoed te typen, haar bewegingen nauwkeurig en beheerst.
Toen zag ik ze – twee agenten in uniform die aan het einde van de gang uit de lift stapten – op me afkomen alsof ik in een nachtmerrie was beland die ik nooit had gewild.
Vanaf dat moment ging alles razendsnel.
De beveiliging van het ziekenhuis bracht me naar een kleine familiekamer. De agenten stelden kalme, methodische vragen: wanneer ik was aangekomen, wie ons had bezocht, wie de baby had vastgehouden, of iemand ongewoon veel interesse in onze kamer had getoond. Een medewerker van het ziekenhuis verscheen, zijn handen trillend achter een geforceerde glimlach, en beloofde volledige medewerking en verzekerde me dat ze de situatie « uiterst serieus » namen.
Ik nam nauwelijks iets mee van wat ze zeiden. Ik kon me alleen maar concentreren op het op en neer gaan van het rompje van mijn baby. Ik onthield elk wimperhaartje, elk klein gewrichtje, doodsbang dat zelfs deze herinneringen me afgenomen zouden kunnen worden.
Binnen enkele uren werd de kraamafdeling intern afgesloten. De verpleegkundigen controleerden de dienstroosters opnieuw. De beveiliging bekeek de camerabeelden. Het laboratorium startte een tweede reeks DNA-testen – met nieuwe monsters van mij en de baby. Dr. Patel legde elke stap aan me uit met een kalme, vaste stem, alsof zij het was die me ondersteunde.
De resultaten waren identiek.
Geen match met de moeder gevonden.
Een rechercheur stelde zich voor als rechercheur Alvarez en sprak openhartig.
« Totdat we het tegendeel bewijzen, behandelen we deze zaak als een vermissing van een pasgeborene. Dit houdt in dat we ook zoeken naar baby’s die mogelijk verwisseld zijn. U hebt er goed aan gedaan om te bellen. »
Onder toenemende druk erkende het ziekenhuis uiteindelijk een cruciaal detail: in de nacht dat ik beviel, waren er tijdens een wisseling van dienst twee baby’s kortstondig in dezelfde voorbereidingsruimte geplaatst. Een slordigheid. Een moment dat nooit had mogen gebeuren.
En toch was het gebeurd.
Diezelfde avond identificeerden rechercheurs een andere moeder – Megan – van wie de tijdstempels van de polsbandscan en de voetafdrukjes van de baby niet overeenkwamen. Toen ze de kamer binnenkwam, leek ze net zo kapot van verdriet als ik. We zwegen een lange tijd. We keken elkaar alleen maar aan, twee vrouwen gevangen in dezelfde ramp.
Uiteindelijk fluisterde ze:
