Alice kan haar ogen niet geloven dat haar man, Jake, haar en hun pasgeboren dochtertje Lily heeft verlaten omdat hij zegt dat de baby “te luid” is.
Ze gaat naar haar moeder Barbara, op zoek naar hulp en vastbesloten om Jake de consequenties van zijn egoïsme te laten zien.
Met de steun van haar moeder plant Alice om hem te laten spijt krijgen van wat hij gedaan heeft…
Wat gaan zij en Barbara doen?
Ik omhelsde Lily, wiens warme adem als een zachte streling op mijn borst was.
De kamer was stil, behalve het ritmische gekreun van mijn schommelstoel.
Mijn hoofd tolde van alle dingen die nog gedaan moesten worden.
Ik was uitgeput van het afwassen, maar ik koesterde deze rustige momenten met mijn dochtertje.
Ik wist dat ik tijd moest maken om haar te wiegen tot ze in slaap viel.
Lily was nog maar een paar weken bij ons.
Die weken waren een mix van prachtig chaos en aanhoudende vermoeidheid.
Mijn dagen draaiden om de zorg voor Lily: ik voedde haar, verschoonde haar luiers, gaf haar een bad en probeerde haar in slaap te krijgen;
het huishouden was geen prioriteit.
Slaap was een zeldzaam luxe geworden, maar elk moment met haar vulde me met dankbaarheid.
Tegelijk leek Jake afstandelijk, als een schim in zijn eigen huis.
Zelfs als hij er fysiek was, leek zijn geest ergens anders te zijn, worstelend met de nieuwe realiteit van het vaderschap.
Terwijl ik Lily in mijn armen hield, zag ik Jake bij de slaapkamerdeur, zijn kleren in een tas stoppen.
“Jake, wat doe je?”, vroeg ik verward.
“Ik ga een paar weken bij Mike wonen,” antwoordde hij zonder op te kijken.
Een knoop ontstond in mijn maag.
“Wat? Waarom?”
Jake deed zijn tas dicht en keek eindelijk naar me.
“De baby is te luid.
Ik heb tijd nodig om te ontspannen na deze chaos, Alice!
Als ik terugkom, kun je maar beter bedenken hoe je van deze plek weer een leefbare omgeving maakt!”
Zijn woorden sloegen in als een klap.
“Jake, je kunt niet zomaar weggaan.
We hebben een baby!
We hebben jou hier nodig!”, zei ik.
Jake haalde zijn schouders op en gooide zijn rugzak over zijn schouder.
“Ik kan er nu niet tegen, Alice.
Ik heb gewoon wat ruimte nodig.”
Mijn ogen vulden zich met tranen en bijna tegen mijn wil in vroeg ik:
“Jake, alsjeblieft, verlaat ons niet.
We moeten hier samen doorheen, als een gezin.”
Maar hij schudde zijn hoofd, zonder ook maar een spoortje berouw op zijn gezicht.
“Ik ben over een paar weken terug.
Los het maar op,” zei hij kil, waardoor ik kapot ging van zijn onverschilligheid.
Ik keek naar Lily, haar rustige gezicht, totaal onbewogen door wat er gebeurde.
Een traan liep over mijn wang terwijl ik haar steviger tegen me aantrok, verdrietig en boos tegelijk.
Ik wist dat ik sterk moest zijn voor haar, maar op dat moment voelde ik me zo alleen.
Jake’s vertrek had me compleet van mijn stuk gebracht.
Hoe kon hij zo maar weggaan?
Zijn hulp was altijd minimaal geweest, maar deze verlating was verpletterend.
Wanhopig pakte ik de telefoon.
Ik had dringend hulp nodig, en er was maar één persoon die in me opkwam: Barbara, Jake’s moeder.
In het begin wilden we privacy na Lily’s geboorte, maar nu had ik meer dan ooit steun nodig.
Mijn handen trilden terwijl ik haar nummer draaide.
Barbara nam na een paar keer overgaan op, met haar altijd vrolijke stem.
“Hallo, Alice!
Hoe gaat het met jou en mijn lieve kleindochter?”
“Hallo, Barbara,” zei ik met een trillende stem.
“Sorry dat ik je zo onverwacht bel, maar ik heb echt je hulp nodig.”
Barbara’s toon werd meteen serieuzer.
“Wat is er gebeurd, lieverd?”
“Jake is net weggegaan.
Hij zei dat hij tijd nodig heeft en pas over een paar weken terugkomt.
Ik ben overweldigd.
Kun je alsjeblieft komen?”
Er viel even een stilte aan de andere kant.
“Natuurlijk, Alice.
Ik kom zodra ik kan.”
“Dank je, Barbara.
Ik weet niet wat ik anders moet doen,” zei ik wanhopig.
“Houd vol, Alice.
We gaan dit samen oplossen,” stelde ze me gerust.
Ik deed de telefoon uit, terwijl ik een sprankje hoop voelde.
Hulp was onderweg.
Ik keek naar Lily, die rustig in mijn armen sliep.
Ik kuste haar kleine voorhoofd en fluisterde: “Alles komt goed, lieverd.
We zullen hier samen doorheen komen.”
Ik liep naar de bank en ging zitten, nam een diepe ademhaling om mijn snel kloppende hart te kalmeren.
Terwijl ik wachtte, knaagde de angst aan me.
Het idee om Barbara om hulp te vragen overweldigde me: hoe kon ik haar zoiets aandoen?
