Mijn man had zijn zwangere geliefde uitgenodigd voor ons familiediner, maar zijn ouders grepen al snel in.
Emma heeft het ook geprobeerd.
« Papa, ik wil graag bij de schoolkrant. »
« Dat is geweldig, » zei hij, zonder op te kijken.
En toen ik hem voorzichtig vroeg of er iets mis was, of we misschien moesten praten, wuifde hij het weg.
‘Je interpreteert het te veel,’ zei hij eens, niet onvriendelijk, maar vermoeid. ‘Het is gewoon werk.’
Maar het was niet alleen werk. Het was alles. De manier waarop hij in paniek raakte als ik de handdoeken anders opvouwde. De zuchten als ik hem vroeg het vuilnis buiten te zetten. De stille manier waarop hij elke avond verder wegzakte in bed, tot de afstand tussen ons aanvoelde als een afgrond.
Een verdrietige vrouw leunt tegen een tafel | Bron: Pexels
Ik zei tegen mezelf dat het maar een fase was. Mannen maken nu eenmaal dingen mee. Stress. Burnout. Misschien zelfs een vleugje depressie. Ik las artikelen, probeerde geduldig te zijn en kookte zijn favoriete maaltijden. Ik haalde zelfs ongevraagd zijn was op om het hem makkelijker te maken.
Maar de waarheid was dat ik me onzichtbaar voelde in mijn eigen huis.
Toen Marcus voorstelde om met het gezin te gaan eten, iets wat we al jaren niet meer hadden gedaan, was ik meteen enthousiast.
‘Dat zou fantastisch zijn,’ zei hij bijna terloops. ‘We nodigen iedereen uit – je moeder, mijn ouders en Iris.’
Ik knipperde met mijn ogen. « Wil je een etentje organiseren? »
Hij knikte en was al aan het appen. « Ja. Ik denk dat het tijd is. »
En plotseling voelde ik hoop.
Misschien was dat zijn manier om contact met me te zoeken. Misschien heeft hij het geprobeerd. Ik stortte me op de planning. Ik kocht verse bloemen, streek het tafelkleed en gebruikte het goede servies dat we op zolder bewaarden. Emma hielp me de servetten in kleine driehoekjes te vouwen, terwijl Jacob in de woonkamer kaarttrucs oefende en al een spelletje met opa aan het bedenken was.
Een jongen speelt met kaarten | Bron: Pexels
Die middag glimlachte Marcus me toe. Het was een oprechte, vriendelijke glimlach, zoals ik die al maanden niet meer had gezien.
De avond begon perfect. Mijn moeder kwam aan met een taart. Marcus’ ouders brachten een fles wijn mee en maakten zoals gewoonlijk grapjes over hoe stil het in huis was. Iris, zijn jongere zusje, was vrolijk als altijd, knuffelde Emma en aaide Jacob door zijn haar. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me omringd door warmte.
We brachten een toast uit op een goede gezondheid. We lachten om Jacobs onhandige manier van kaarten schudden. Marcus schonk wijn in, maakte een praatje en raakte zelfs even mijn arm aan toen hij me de aardappelpuree gaf. Het was niet veel, maar het was iets.
Na het dessert veranderde alles.
Een kom met dessert op tafel | Bron: Pexels
Marcus stond zo abrupt op dat zijn stoel luidruchtig over de vloer schraapte. Hij greep de rugleuning vast alsof hij steun nodig had.
‘Ik wil je graag aan iemand voorstellen,’ zei hij, en zijn stem klonk vreemd, bijna formeel.
Ik keek verward op. « Wat bedoel je? »
Maar voordat hij kon antwoorden, ging de voordeur open.
Er kwam een vrouw binnen.
