Mijn man had zijn zwangere geliefde uitgenodigd voor ons familiediner, maar zijn ouders grepen al snel in.
Ze zag eruit alsof ze rond de 30 was, misschien zelfs jonger. Ze had lang, donker haar en een ongelooflijk gladde huid. Haar zwarte, nauwsluitende jurk zat strak om haar figuur, zo’n jurk die je draagt als je weet dat mensen naar je zullen kijken. En dat deden ze ook, vooral naar de ronding van haar buik.
Ze was zwanger.
Een zwangere vrouw die haar babybuik vasthoudt | Bron: Pexels
Ze liep met voorzichtige zelfverzekerdheid de kamer door en vermeed mijn blik. Ze liep rechtstreeks naar Marcus toe en bleef daar staan, haar hand slechts enkele centimeters van de zijne verwijderd.
« Dit is Camille, » zei Marcus, zijn stem nu kalm. « Ze betekent veel voor me. En we verwachten samen een kindje. »
Mijn hart stond stil.
Even was het stil. Toen hapte mijn moeder naar adem en drukte haar hand tegen haar borst. Iris staarde Marcus aan met open mond. Zijn ouders keken alsof ze een klap in hun gezicht hadden gekregen.
Jakob liet zijn vork vallen. Het geluid galmde door de kamer als een brandalarm.
Emma greep mijn hand onder de tafel vast, haar kleine vingertjes knepen zo hard in de mijne dat het pijn deed.
Ik kon noch ademen, noch denken.
Een geschokte vrouw | Bron: Unsplash
Marcus stond daar gewoon, kalm en beheerst, alsof hij zojuist geen bom midden in ons huis had laten vallen.
Iris was de eerste die sprak. Ze stond zo snel op dat haar stoel een beetje kantelde.
‘Wat doe je, Marcus?’ Haar stem trilde. ‘Hoe kon je haar hierheen brengen? Naar je vrouw ? Je kinderen ?’
Een boze vrouw | Bron: Unsplash
Camille wierp een vluchtige blik naar beneden, alsof ze niet wist of ze moest glimlachen of verdwijnen. Maar ze week niet van Marcus weg.
Hij keek niet naar zijn zus. In plaats daarvan haalde hij zijn schouders op en draaide zich naar de rest van ons.
‘Hoe lang moet ik het nog geheimhouden?’ vroeg hij, bijna verveeld. ‘We zijn al bijna een jaar samen. Een jaar . Ik hou van haar. En ik ben het zat om te doen alsof dat niet zo is.’
Ik staarde hem aan, mijn stem was nauwelijks hoorbaar.
« Jij… wat? »
Hij keek me kalm en bijna koud aan. « Ik kan niet langer met een leugen leven. Camille is degene die ik wil. Zij is degene die mijn kind zal dragen. Iedereen verdient het om de waarheid te weten. »
Mijn moeder snikte zachtjes en bedekte haar gezicht met haar handen. De ouders van Marcus zaten als aan de grond genageld, met open mond, en zeiden geen woord.
Jakob was bleek en staarde met grote ogen naar zijn vader. Emma bleef stil, haar tranen druppelden langs mijn mouw.
