Mijn man dekte de eettafel met zijn minnares. Ik zette de mijne naast hem, met slechts een glazen wand ertussen, en nodigde iemand uit die hem de rest van zijn leven zou beschamen…
Ik zat op minder dan een meter afstand van hem. Hij keek op, onze blikken kruisten elkaar en zijn gezicht was geschokt. Naast me zat de man die ik vanavond had uitgenodigd, die wijn inschonk, glimlachte en zei: ‘Fijn je weer te zien, Mark.’
Mijn naam is Rachel, 34 jaar oud, accountant bij een logistiek bedrijf. Ik ben bijna zeven jaar getrouwd met Mark. We hebben een vijfjarige zoon, Ethan, een vrolijke en onafscheidelijke zoon van zijn vader. Mark is projectmanager bij een bouwbedrijf, altijd druk, maar verdient een vast salaris. Van buitenaf leek ons gezin ideaal.
Maar er begonnen scheuren te ontstaan.
Mark kwam vaak laat thuis. Zijn telefoon was nu geblokkeerd met Face ID en stond soms op stil. Als ik ernaar vroeg, wuifde hij het weg: « Het werk is zwaar geweest. » Daarna kwamen de zakenreizen – langer, frequenter, vaak zonder ook maar één telefoontje.
Ik ben nooit jaloers geweest, maar mijn instinct fluisterde me dat er iets mis was. Op een avond, terwijl hij aan het douchen was, flitste er een melding van een reserveringsapp voor restaurants op zijn telefoon. Ik maakte een screenshot voordat hij verdween.
Nieuwsgierigheid bracht me ertoe om verder te graven en ik ontdekte dat Mark een diner had gereserveerd bij een chique Frans restaurant waar hij me nog nooit naartoe had meegenomen. De reservering? Volgende week vrijdag, 19.00 uur.
Ik confronteerde hem niet. Ik bereidde me in stilte voor.
Toen de avond viel, kleedde ik me zorgvuldig aan en ging naar dat restaurant. Ik reserveerde een tafel vlak naast die van Mark, met slechts een smalle glazen afscheiding tussen ons in. Maar ik was niet alleen.
Ik had iemand uitgenodigd: Daniel, mijn ex-vriend. Hij is nu filiaaldirecteur bij een financiële instelling en bewonderde Mark toen we elkaar nog kenden. Zelfs na mijn huwelijk bleven Daniel en ik af en toe contact houden als vrienden.
Ik belde hem en zei eenvoudigweg:
« Ik heb iemand nodig om mee te eten. Niet voor de romantiek, maar gewoon om me te helpen een oud hoofdstuk af te sluiten. »
Hij stemde onmiddellijk toe.
Die avond droeg ik een eenvoudige zwarte jurk, smaakvolle make-up en gedroeg ik me kalm en beheerst. Toen Daniel en ik aankwamen, begeleidde het personeel ons naar onze tafel – pal naast die van Mark, precies zoals ik had afgesproken.
En daar was hij. Mark, in pak, zittend tegenover een jonge vrouw die minstens acht jaar jonger was dan ik. Ze keek hem vol bewondering aan, haar hand streek over de zijne terwijl ze toostten. Hun woorden van genegenheid dwarrelden over de afscheiding.
Ik ging rustig zitten en veinsde ontspannen te zijn. Daniel vulde mijn glas en glimlachte beleefd:
« Het is jaren geleden dat we samen gegeten hebben. Je bent niet veranderd – je bent nog steeds sterk en straalt nog steeds. »
Op dat moment keek Mark eindelijk op. Zijn ogen verstijfden, het glas trilde in zijn hand, zijn lippen waren open maar sprakeloos. Zijn gezicht vervaagde. De vrouw tegenover hem, verward, volgde zijn blik – en beantwoordde mijn kalme glimlach.
Daniel, nog steeds nonchalant, draaide zijn wijnglas rond en sprak:
