« Fijn je weer te zien, Mark. Nooit gedacht dat het onder zulke… omstandigheden zou zijn. »
De woorden waren scherper dan welke schreeuw dan ook.
Mark stamelde: “Daniel… jij… wat doe je hier?”
Ik antwoordde voor hem:
« Ik heb hem uitgenodigd. Aangezien je een speciaal diner had gepland, vond ik dat ik er ook een verdiende. »
Het gezicht van de jonge vrouw verbleekte, haar ogen schoten heen en weer tussen ons. De stilte rond die tafel werd benauwend.
Mark boog zijn hoofd en klemde zijn servet stevig vast. Ik daarentegen sneed rustig mijn biefstuk aan, alsof het een gewoon avondje uit was.
Daniel boog zich naar mij toe en vroeg zachtjes:
« Wil je hem iets zeggen? »
Ik keek Mark een tijdje aan en schudde toen mijn hoofd.
« Niet nodig. Zijn keuzes zeggen alles al: de plek, de vrouw, en het feit dat ik ervoor koos om hier te zitten. »
Ik legde mijn bestek neer, depte mijn lippen af en stond op om te vertrekken.
« Daniel, bedankt dat je gekomen bent. Ik denk dat het etentje voor vanavond voorbij is. »
Daniel stond op en schoof beleefd mijn stoel naar achteren. Voordat hij wegging, wierp hij Mark een blik toe die medelijden en teleurstelling mengde.
Mark kon geen woord uitbrengen. Ik liep weg, mijn hakken klikten op de marmeren vloer. Achter me klonk een glas met een harde tik tegen een bord – ik wist niet of het uit zijn hand glipte of dat hij gewoon brak onder de druk.
Ik ben niet teruggegaan. Dat was ook niet nodig.
Omdat de boodschap die ik hem wilde overbrengen, de waarheid die ik hem onder ogen wilde laten komen, al in die nacht was gegraveerd.
Maanden later vroeg ik de scheiding aan. In stilte. Zonder drama. Hij smeekte, zwoer dat het een « moment van zwakte » was, en pleitte dat « het niets betekende ». Maar zwakte is niet zorgvuldig een tafel reserveren, wijn kiezen, je mooi aankleden voor een andere vrouw.
Ik zei niets. Ik had geen excuses meer nodig.
Wat ik nodig had was zelfrespect. Rust. Een stabiel leven voor mijn zoon.
En ze kwamen allebei diezelfde nacht nog bij mij terug.
