Ik had me nooit kunnen voorstellen dat de man van wie ik hield, de vader van mijn kind, me recht in de ogen zou kijken en zou twijfelen of onze baby wel van hem was. Maar daar zat ik dan, op onze beige bank, met onze kleine zoon in mijn armen, terwijl mijn man en zijn ouders me met messen beschuldigend bejegenden.
Het begon allemaal met een blik. Mijn schoonmoeder, Patricia, fronste haar wenkbrauwen toen ze Ethan voor het eerst in het ziekenhuis zag. ‘Hij lijkt niet op een Collins,’ fluisterde ze tegen mijn man, Mark, toen ze dachten dat ik sliep.
Ik deed alsof ik het niet hoorde, maar haar woorden deden meer pijn dan de hechtingen van mijn keizersnede.
Aanvankelijk liet Mark het erbij zitten. We lachten erom hoe snel baby’s veranderen, om hoe Ethan mijn neus en Marks kin had. Maar het zaadje was geplant, en Patricia gaf het bij elke gelegenheid water met haar giftige verdenkingen.
‘Weet je, Mark had blauwe ogen toen hij een baby was,’ zei ze op een berekende toon terwijl ze Ethan tegen het licht hield. ‘Het is vreemd dat Ethan zulke donkere ogen heeft, vind je niet?’
Op een avond, toen Ethan drie maanden oud was, kwam Mark laat thuis van zijn werk. Ik zat op de bank de baby te voeden, mijn haar was vies en de vermoeidheid hing als een zware jas om me heen. Hij gaf me niet eens een kusje als afscheid. Hij bleef gewoon staan, met zijn armen over elkaar.
‘We moeten praten,’ zei hij.
Op dat moment wist ik wat er ging gebeuren.
