Zijn lippen bewogen geluidloos terwijl hij dezelfde zin opnieuw las.
Maar goed.
En nog een keer.
Het bloed trok uit zijn gezicht weg.
Hij zag er ineens… oud uit.
‘Waarschijnlijkheid van vaderschap’, las hij hardop voor, met een vlakke stem.
Zijn blik schoot wanhopig naar de mijne.
“Nul komma nul nul procent.”
Hij zei het alsof ik hem misschien zou vertellen dat hij het verkeerd las.
Nee, dat heb ik niet gedaan.
‘DNA-tests voor pasgeborenen zijn uiterst nauwkeurig,’ zei ik zachtjes.
Een lange tijd was er niets.
Geen geluid.
Geen beweging.
Die ene zin hing als een donkere wolk tussen ons in.
Nul.
Niet misschien, niet onwaarschijnlijk, niet onduidelijk.
Nul.
‘Dit klopt niet,’ fluisterde hij. ‘Dit… dit kan niet juist zijn.’
Hij schudde het papier alsof de woorden zich zouden herschikken.
‘Ze moeten de monsters verwisseld hebben,’ zei hij. ‘Of het laboratorium deugt niet. Of jij… jij moet ermee geknoeid hebben. Wie heb je ingehuurd? Welk laboratorium? Heb je dit vervalst?’
Hij greep mijn arm vast, zijn vingers drongen in mijn huid.
« Zeg eens! »
Ik keek hem recht in de ogen.
‘Ik heb niets voorgewend, Jason,’ zei ik. ‘ Jawel .’
Achter hem zag ik beweging.
Marissa liep langzaam door de gang, haar ziekenhuisjurk piepte onder een dunne ochtendjas vandaan, haar haar was gevlochten, haar gezicht bleek maar straalde op die vermoeide manier van een kersverse moeder.
Ze hield een plastic beker water vast en ondersteunde met één hand haar buik alsof die nog steeds zwaar was.
‘Jason?’ vroeg ze, met een zwaar accent en een aarzelende stem. ‘Gaat het goed met je, schat?’
Hij draaide zich zo snel om dat het water opspatte.
Hij duwde het papier in haar gezicht.
‘Van wie is dat kind?’ brulde hij, wijzend naar het raam van de kinderkamer.
Ze verstijfde.
Haar blik schoot naar het glas.
Toen naar hem.
En dan naar mij.
Haar vingers klemden zich steviger om de beker.
Een lichte vlaag van paniek verscheen op haar gezicht.
Dat was het enige antwoord dat we nodig hadden.
Jasons woede barstte los.
‘Je hebt tegen me gelogen,’ schreeuwde hij. ‘Je hebt me mijn huwelijk laten vergooien, je hebt me laten geloven—’
‘Jason,’ onderbrak ik hem, met een kalme stem, ‘je hebt je huwelijk helemaal zelf verpest.’
Hij negeerde me.
Hij liep nu heen en weer, haalde een hand door zijn haar en het toetspapier fladderde.
‘Wie is hij?’ eiste Jason. ‘Wie is de vader?’
Marissa’s kin trilde.
‘Jason, alsjeblieft,’ fluisterde ze. ‘Niet hier.’
‘Vertel het me!’ schreeuwde hij.
Een verpleegster gluurde om de hoek, met grote ogen.
‘Meneer,’ zei ze. ‘U moet uw stem wat dempen. Dit is een kraamafdeling.’
‘Zeg hem dat hij zijn broek omhoog moet houden,’ mompelde ik.
De verpleegster onderdrukte een glimlach en verdween.
Marissa keek naar haar voeten.
Toen ze sprak, was haar stem nauwelijks verstaanbaar.
‘Barman,’ fluisterde ze. ‘In die tent… waar je heen gaat voor een borrel met collega’s. Toen je er vorige maand was. Hij… hij was heel aardig. Ik… ik was zo stom.’
Jason staarde haar aan alsof ze hem een klap had gegeven.
‘Een barman,’ herhaalde hij. ‘Je hebt met een of andere kerel geslapen terwijl ik weg was en me vervolgens verteld dat de baby van mij was?’
Marissa’s ogen vulden zich met tranen.
‘Je zegt dat je je niets aantrekt van het verleden,’ zei ze. ‘Je zegt dat je voor ons zorgt. Ik ben bang. De baby heeft een vader nodig. Ik denk dat God je misschien gestuurd heeft om te helpen.’
‘Oh mijn God,’ zei hij, en hij lachte even, een scherp, gebroken geluid. ‘Je hebt me gebruikt.’
Ik trok mijn wenkbrauw op.
‘Grappig,’ zei ik. ‘Dat is precies wat je dacht dat je met me aan het doen was.’
Hij draaide zich naar me toe, met wilde ogen.
‘Waag het niet,’ zei hij. ‘Je kunt daar niet zo arrogant blijven staan terwijl—’
