Vijftien jaar nadat we samen onze zoon hadden opgevoed, zei mijn man plotseling:
— Ik heb altijd getwijfeld. Het is tijd om een DNA-test te doen.
Ik lachte, want alleen al de gedachte leek absurd. Maar mijn lach verdween snel toen we daadwerkelijk naar het laboratorium gingen.
Het gebeurde op een dinsdag. We zaten samen te dineren. Plotseling keek hij me aan op een manier waardoor ik verstijfde van binnen.
— Ik wilde dit al lang zeggen, — zei hij, — maar ik wilde je niet kwetsen. Onze zoon lijkt niet op mij.
— Maar hij lijkt op je moeder, dat hebben we al besproken! — probeerde ik tegen te werpen.
— Toch. Ik wil een test. Anders scheiden we.
Ik hield zielsveel van mijn man en was dol op mijn zoon. Ik was zeker van mijn trouw: ik had nooit een andere man gehad en ik hield alleen van hem. Maar voor de rust gingen we naar de kliniek en lieten we tests doen.
De resultaten waren een week later klaar. De arts belde en vroeg mij dringend langs te komen. In de gang voelde ik mijn handen trillen. Toen ik binnenkwam, keek hij op van het papier en zei ernstig:
— U kunt beter gaan zitten.
— Waarom, dokter? Wat staat er? — ik voelde mijn hart razen.
En toen kwamen de woorden die mijn leven op zijn kop zetten… 😲😲
— Uw man is niet de biologische vader van uw zoon.
— Maar hoe is dat mogelijk?! — riep ik bijna. — Ik ben hem altijd trouw geweest. Ik heb nooit iemand anders gehad!
De arts zuchtte zwaar:
— Ja, en het vreemdste is nog iets anders. U bent ook niet de biologische moeder van deze jongen.
Het werd zwart voor mijn ogen. Ik kon het niet geloven.
