Het werd zwart voor mijn ogen. Ik kon het niet geloven.
— Wat zegt u? Hoe kan dat?
— Dat is precies wat we moeten uitzoeken, — zei de arts. — Laten we de tests herhalen om een fout uit te sluiten. Daarna proberen we de archieven te raadplegen en te begrijpen wat er gebeurd is.
We herhaalden de tests. De resultaten bevestigden hetzelfde. Twee weken leefde ik alsof ik in een waas zat. Mijn man zweeg, keek mij wantrouwig aan, en ik huilde ’s nachts terwijl ik mijn zoon vasthield.
We begonnen een onderzoek. We zochten oude documenten van het ziekenhuis, probeerden artsen en verpleegkundigen te vinden die er destijds werkten. Veel was verloren gegaan, maar stukje bij beetje werd het duidelijk.
Twee maanden later kregen we bericht: in ons ziekenhuis had er inderdaad een verwisseling van baby’s plaatsgevonden. Ons echte kind was per ongeluk aan een andere familie gegeven, en wij hadden een vreemde jongen gekregen.
Het ergste was dat zulke gevallen al eerder in dit ziekenhuis waren gebeurd. De directie probeerde de fouten in de doofpot te stoppen, maar wij vonden bewijzen.
Ik wist niet hoe ik verder moest leven. De zoon die ik met heel mijn hart liefhad, was niet mijn eigen bloed. Maar hij bleef mijn kind.
Mijn man had tijd nodig om het te accepteren.
En ergens in deze wereld leeft ons echte kind — en misschien groeit hij ook op in een vreemde familie.
