De telefoon ging weer.
En zoals gewoonlijk liet mijn man alles vallen en rende de deur uit. Deze keer bleef ik niet achter; ik volgde hem. Toen we aankwamen, deed zijn ex-vrouw de deur open in haar zijden kamerjas. Haar zelfverzekerde glimlach vervaagde toen ze me naast hem zag staan.
Henry liep zonder iets te zeggen rechtstreeks naar de keuken, met zijn gereedschapskist in de hand. Ik stond in de deuropening en keek hem zwijgend aan. Op dat moment veranderde er iets in me, niet van jaloezie, maar van helderheid. Ik besefte eindelijk hoeveel er in ons leven stilletjes was uitgesteld.
Ons huwelijk was altijd gebouwd op kleine dingen: koffie drinken in oude boekwinkels, gefluisterde gesprekken na middernacht, gelach bij aangebrande pannenkoeken. Maar de laatste tijd waren die momenten vervangen door het onophoudelijke rinkelen van Liz’ telefoon. Elk kapot scharnier, elke lekkende leiding, elke « dringende » taak vereiste zijn handen. Ondertussen tikte de druppelende kraan in onze keuken weg als een metronoom van verwaarlozing. Toen wist ik dat er iets moest veranderen.
Ter illustratie
Die avond, terwijl Henry onder de gootsteen hurkte, liep ik naar Liz toe en gaf haar een opgevouwen vel papier.
