Mijn toon was kalm, zelfs beleefd. « Het zijn echte professionals, » zei ik kalm. « Je kunt ze de volgende keer bellen. Henry was te gul, maar hij is ook mijn man. En hij heeft een huis dat hem nodig heeft. » Haar lichte glimlach zei alles wat ze niet hardop durfde te zeggen, maar dat maakte niet uit. Ik was hier niet om ruzie te maken, ik was hier om mijn kalmte te hervinden.
Op weg naar huis zei Henry lange tijd niets. Toen gaf hij zachtjes toe dat hij zich niet had gerealiseerd hoe erg hij zijn zaken had verwaarloosd. Ik legde het visitekaartje van de advocaat op het dashboard, niet als waarschuwing, maar als teken dat ik klaar was met onzichtbaar zijn.
Die avond veranderde alles. Een paar maanden later heeft Liz nieuwe mensen om mee te praten, loopt onze kraan eindelijk weer goed en heeft Henry beseft waar zijn loyaliteit ligt. De echte oplossing lag niet onder haar gootsteen, maar in ons huwelijk.
