“Dag 1 na de bevalling: Ik voel me zwak. Ik kan niet opstaan. Lily brengt me water. Ze zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ze is zeven jaar oud en al sterker dan ik.”
“Dag 2: De baby’s huilen veel. Ik heb geen melk. Lily geeft ze suikerwater. Ik weet niet of het goed is, maar het is alles wat we hebben.”
“Dag 3: Ik kan mijn ogen niet meer openen. Lily vraagt of het goed met me gaat. Ik zeg ja. Ik lieg tegen haar. Ik hoor de baby’s huilen, maar ik kan ze niet meer vasthouden. Vergeef me.”
De laatste regel was geschreven met nauwelijks zichtbare strepen:
“Lily, als je dit leest, bedankt. Je bent de beste dochter die ik me ooit had kunnen wensen. Zorg goed voor je broers en zussen. Breng ze naar het ziekenhuis. Daar kunnen ze je helpen. Ik kan het niet meer.”
Ramírez sloot zijn notitieboekje. Zijn handen trilden. Hij verliet het huis en leunde tegen de muur. Een van zijn klasgenoten kwam naar hem toe.
—Wat is daar gebeurd?
Ramirez reageerde niet meteen. Hij staarde alleen maar naar de horizon, waar de onverharde weg tussen de bomen verdween.
‘Dat meisje heeft meer dan acht kilometer gelopen,’ zei hij uiteindelijk. ‘Met een kruiwagen. Met twee pasgeboren baby’s. In de zon. Helemaal alleen.’
Zijn partner slikte moeilijk.
—En de moeder?
—Postpartum bloeding. Ik bloedde al drie dagen. Zonder hulp. Zonder telefoon. Zonder iemand.
Er viel een lange stilte. Zo’n stilte die zwaar op je drukt.
—Waarom heb je niet eerder om hulp gevraagd?
Ramirez schudde zijn hoofd.
—Omdat ik niemand had om het aan te vragen.
Het geheim dat niemand verwachtte.
In het ziekenhuis werkten artsen urenlang om Lily’s moeder te stabiliseren. Ze had te veel bloed verloren. Haar lichaam stond op instorten. Maar tegen alle verwachtingen in reageerde ze goed op de behandeling. De bloedtransfusies werkten. Haar bloeddruk stabiliseerde. En bij zonsopgang de volgende dag opende ze haar ogen.
Het eerste wat hij vroeg was:
—Mijn kinderen?
De verpleegster die naast haar stond, glimlachte met tranen in haar ogen.
—Het gaat goed met ze. Het gaat met iedereen goed.
De vrouw sloot haar ogen en ademde uit. Het was een diepe, bevrijdende zucht, alsof ze eindelijk kon stoppen met vechten.
—En Lily?
—Ze is hier. Ze ligt te slapen in de wachtkamer. Ze is daar niet weggegaan.
De moeder begon te huilen. Het waren geen tranen van verdriet. Het waren tranen van opluchting. Van trots. Van onbedwingbare liefde.
Toen ze eindelijk Lily mocht zien, liep het kleine meisje langzaam naar binnen, alsof ze bang was iets te breken. Ze bleef naast het bed staan en keek zwijgend naar haar moeder.
‘Het spijt me,’ fluisterde de moeder. ‘Vergeef me dat ik je in die situatie heb gebracht. Je had die last niet hoeven dragen.’
Lily zei niets. Ze kwam gewoon dichterbij, klom voorzichtig op het bed en nestelde zich tegen haar aan. Haar moeder omhelsde haar zo goed als ze kon, met slangetjes en draden in haar armen verstrengeld. En voor het eerst in dagen huilde Lily.
Ze huilde alle tranen die ze niet kon uiten terwijl ze de kruiwagen duwde. Alle tranen die ze had ingehouden terwijl haar broers sliepen. Alle angst, de uitputting, de last van het te klein zijn voor zo’n grote verantwoordelijkheid.
En haar moeder hield haar vast. Zoals ze altijd had gedaan. Zoals ze altijd zou blijven doen.
