Wat gebeurde er vervolgens?
Lily’s verhaal ging viraal in het stadje. En daarna in de regio. En vervolgens in het hele land. Niet uit morbide nieuwsgierigheid. Maar omdat het iets vertegenwoordigde wat velen liever negeerden: extreme armoede, eenzaamheid, het gebrek aan steun voor moeders die er alleen voor staan.
De donaties stroomden binnen. Voedsel, kleding, geld. Meer dan Lily’s moeder ooit in haar leven had gezien. Een lokale organisatie bood hen een fatsoenlijk huis. Een stabiele baan. Psychologische ondersteuning voor Lily en haar familie.
Maar het belangrijkste was niet het geld. Het was het steunnetwerk dat zich om hen heen vormde. Buren die voorheen niet van hun bestaan wisten, klopten nu aan om te vragen of ze iets nodig hadden. Leraren boden aan Lily te helpen met haar schoolwerk. Artsen boden de tweeling gratis nazorg gedurende hun eerste levensjaren.
Lily’s moeder, Carmen geheten, bleef haar dankbaarheid uiten. Maar ze benadrukte steeds hetzelfde:
—Ik ben niet de heldin van dit verhaal. Mijn dochter is dat wel.
Omdat Lily, op zevenjarige leeftijd, iets had gedaan waar veel volwassenen de moed niet voor zouden hebben gehad. Ze nam een onmogelijke beslissing. Ze droeg een last die haar niet toekwam. En ze redde haar familie toen alles verloren leek.
De les die Lily ons leerde.
