Paige’s zus grist haar verloofde weg, en verraad alleen is niet genoeg; ze wil haar kleine overwinning vieren.
Een jaar later komt er een uitnodiging.
Erica gaat trouwen met de man die ze heeft afgepakt, en ze wil dat Paige komt.
Maar Erica weet niet dat Paige een plan heeft.
En voordat de avond voorbij is, zal de perfecte dag van de bruid verwoest zijn.
Ik hoorde niet op deze bruiloft te zijn.
Dat was duidelijk aan de schuine blikken en gemompelde opmerkingen die ik kreeg terwijl ik door de enorme zaal liep.
Ik moet toegeven dat de bruiloft prachtig was aangekleed.
Erica had de tijd genomen om de sfeer te bepalen met gouden en ivoorkleuren.
De gasten waren verschenen in hun dure jurken en smoking.
Alles was mooi.
Maar geen enkele elegantie kon het verval onder de oppervlakte verbergen.
Dit was niet zomaar een bruiloft.
Het was háár bruiloft.
Erica.
Mijn jongere zus.
Het gouden kind van mijn ouders.
Degene die alles op een presenteerblaadje kreeg terwijl ik hard werkte voor elk succes.
En nu?
Had ze het enige wat van mij had moeten zijn afgenomen.
Stan.
Stan was mijn verloofde.
Hij was mijn toekomst.
Hij was de man van wie ik hield en die ik vertrouwde, tot die ene nacht dat ik vroeger van mijn werk naar huis kwam en hen samen in ons bed aantrof.
Ik herinner me nog goed hoe hij verstijfde, zijn gezicht vol schaamte.
Mijn zus?
Ze grijnsde alleen maar, haar stem vol arrogante voldoening.
“Ik heb gewonnen, Paige,” zei ze simpelweg.
“Mat.”
Een maand later werd de bruiloft die ik meer dan een jaar had georganiseerd geannuleerd, en alle leveranciers probeerden mijn aanbetalingen te houden.
En Erica en Stan?
Die hoefden niet meer stiekem te doen.
Ze waren nu officieel een stel.
Daarna vertrok ik een paar weken uit de stad, verbleef in verschillende motels en werkte op afstand.
Ik probeerde alles achter me te laten, en dat lukte me uiteindelijk.
Toen ik er klaar voor was, ging ik weer thuis wonen en nam ik een kitten.
Toen kwam de uitnodiging.
En nu, een jaar later, stond ik hier middenin hun feest, uitgenodigd als slechts een getuige van hun zogezegde overwinning.
Ik wed dat mijn ouders haar gedwongen hebben mij uit te nodigen.
Als het aan Erica lag, had ze me nooit uitgenodigd.
Waarschijnlijk wilde ze alleen maar opscheppen.
Ze was zo gemeen als het maar kan.
Maar Erica had geen idee, en niemand wist dat ik er vanavond niet was om mijn verlies te betreuren.
Ik was hier om ervoor te zorgen dat Erica nooit zou vergeten wat ze mij had aangedaan.
En ze zou de verrassing die ik voor haar trouwfeest had voorbereid nooit vergeten.
De ceremonie was een waas.
Ik stond achterin, luisterde nauwelijks terwijl de ambtenaar over liefde en toewijding sprak.
Eerlijk gezegd waren het loze woorden.
Stan, in een scherpe zwarte smoking, keek vol genegenheid naar Erica, een genegenheid die ik nep vond.
Zij keek op en glimlachte alsof ze de grootste schat had gewonnen.
Ik moest bijna lachen.
“Geniet ervan zolang je kunt, schat,” dacht ik terwijl ik van mijn champagne nipte.
Toen het feest begon, was de zaal gevuld met gelach en klinkende glazen.
Een groot scherm achter de dansvloer toonde een diavoorstelling van hun verlovingsfoto’s, met Stan die Erica de lucht in tilde en hun voorhoofden die elkaar raakten terwijl ze naar elkaar glimlachten.
Eerlijk gezegd, als je het verhaal achter hun ontmoeting niet kende, zou je denken dat ze echt gelukkig waren.
En misschien waren ze dat wel.
Misschien was dit het verwachte resultaat.
Maar ik zou het niet zo makkelijk opgeven.
Ik zou dit niet laten gaan.
Waarom zou Erica het geluk krijgen, vooral na alle pijn en verraad die ik had meegemaakt?
Nee.
Geen sprake van.
Binnenkort zou hun mooie sprookje een wending nemen.
Ik gleed ongezien door de menigte, mijn strakke zwarte jurk precies passend bij mijn figuur.
Ik was niet gekleed als gast.
Ik was gekleed als een prinses en voelde me zo zeker als al lang niet meer.
Ik pakte de laptop die aan de projector was gekoppeld en stopte mijn usb-stick erin.
Na een paar klikken en een diepe ademhaling,
Showtime.
De eerste seconden gingen ongemerkt voorbij.
De gasten bleven champagne drinken en hapjes eten terwijl ze verdiept waren in gesprekken.
Het bruidspaar bewoog zich door de menigte, stopte om met mensen te praten en ze te omhelzen.
Toen vulde Stan’s stem de zaal.
“Alsjeblieft, verlaat me niet!”
De video verscheen op het grote scherm, de beelden korrelig van de beveiligingscamera in mijn slaapkamer.
Stan lag op bed, zijn gezicht nat van tranen.
Ik stond aan de andere kant en hoorde hem proberen ‘uit te leggen’ wat er was gebeurd tussen hem en mijn zus.
“Erica betekent niets voor mij, Paige!
Helemaal niets!” snikte hij.
“Ze was een vergissing!
Ik hou van jou, Paige!
Ik heb een enorme fout gemaakt!”
Er viel een zware stilte over de kamer.
Pillow on bed.
Ik keek naar Erica.
Haar gezicht was kleurloos geworden.
Stan stond ook onbeweeglijk, met grote ogen.
Zijn handen trilden naast zijn lichaam.
Toch was ik nog niet klaar.
De video schakelde over naar ander beveiligingsmateriaal.
Ik woonde in een rustige buurt die vaak het doelwit was van inbraken, dus had ik overal beveiligingscamera’s opgehangen, in elke kamer.
Nu liet het beeld zien hoe Erica en Stan samen mijn huis binnenslopen, mijn slaapkamer binnengingen terwijl ze dachten dat ik laat aan het werk was.
Tijdstempel na tijdstempel, verraad na verraad.
Toen, de genadeklap.
Erica, liggend in mijn bed, lachend.
“Ze zal het nooit weten…” fluisterde ze, haar stem licht en ademend.
“Paige wie?” zei Stan, lachend met haar.
Een collectieve zucht ging door de menigte.
Iemand liet een champagneglas vallen.
“Oh mijn God,” mompelde een vrouw.
Mijn moeder zag eruit alsof ze flauwviel.
De kaak van mijn vader spande zich zo strak dat ik zijn tanden hoorde knarsen.
Toen brak de totale chaos los.
Erica viel achterover, haar handen trilden.
“Dit… dit is niet echt!” stamelde ze.
Maar het bewijs stond daar, fel verlicht onder het scherm.
“Het diner wordt nu geserveerd!” zei ze snel en zwaaide met haar handen in de lucht.
“Ga allemaal zitten en geniet!”
Stan draaide zich naar haar toe, zijn uitdrukking veranderde in pure woede.
“Erica, je zei dat je op Paige’s computer ging en de beelden hebt verwijderd.”
“Oh?” zei ik, mijn stem vol valse onschuld.
“Je wist het dus?
Je wist dat de beveiligingscamera’s je op heterdaad zouden betrappen?”
