Toen hoorde ik het…
Steeds weer krassen.
Toen hoorde ik het.
Het kwam via de achterdeur binnen. Aanvankelijk schonk ik er geen aandacht aan. Met een knus, afgesloten hondenhok op de veranda had onze hond, Baxter, altijd al van de tuin gehouden. Hij was een kruising tussen een golden retriever en Lily, met ogen die te intelligent voor zijn eigen bestwil waren, en hij was Lily’s trouwe metgezel sinds ze vijf jaar oud was.
Dit was geen geblaf, maar gekrab. Normaal gesproken blafte hij alleen als hij naar binnen wilde of een of twee keer om me te laten weten dat hij eten of aandacht wilde. Nu was het een hoog, dringend en hectisch geluid.
Het kwam binnen via de achteringang.
Met een hartslag die sneller klopte dan normaal, stond ik voorzichtig op. Sinds het ongeluk waren mijn zenuwen gespannen. Met een opkomend gevoel in mijn keel sloop ik op mijn tenen naar de deur.
‘Baxter?’ fluisterde ik.
Even hield het gekras op. Toen gaf hij een enkele, doordringende blaf, zo’n blaf die hij alleen in noodsituaties gebruikte. Ik herinnerde me die blaf van het moment dat hij een gewond konijn vond. En ook van toen Lily haar knieën schaafde nadat ze van haar fiets was gevallen.
Het schrapen hield op.
maar slechts even.
Ik opende de deur nadat ik hem had ontgrendeld.
Met wijd open ogen, buiten adem en alert stond Baxter daar. Hij kwispelde niet met zijn staart; die was stijf.
En er zat iets geels in zijn mond.
Ik knipperde heftig met mijn ogen. Wat ik zag was te veel voor mijn hersenen om te verwerken.
‘Baxter… is dat…?’ zei ik, mijn stem haperend.
Hij deed een stap naar voren, legde het bundeltje zachte gele stof voorzichtig aan mijn voeten neer en keek me vervolgens recht aan.
De trui van Lily was het!
Het was dezelfde die ik niet meer had gezien sinds hij door de politie in beslag was genomen.
Het was dezelfde jurk die ze droeg toen ze overleed!
De trui van Lily was het!
Mijn benen begaven het bijna! Met mijn adem stokkend in mijn keel greep ik me vast aan het deurkozijn voor steun.
Ik mompelde: « Dit… dit is niet mogelijk. »
Ik schudde mijn handen en bukte me om het op te rapen, maar Baxter ving het weer op.
‘Hé?! Waar heb je dit vandaan? Geef het me,’ riep ik uit, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.
Een paar seconden bleef Baxter roerloos staan en blafte niet. Hij staarde me alleen maar aan met die doordringende, scherpe ogen, voordat hij zijn kop abrupt in de richting van de achtertuin draaide.
En toen was hij weg!
Mijn benen begaven het bijna!
‘Baxter!’ riep ik, terwijl ik achter hem aan rende en moeite had om mijn klompen aan te trekken. Zelfs om een jas aan te trekken, aarzelde ik niet.
Om in de zomer op het braakliggende terrein naast ons te kunnen spelen, wurmde Lily zich door een gat in de houten schutting aan de achterkant van de tuin. Het was al maanden geleden dat ik daar nog over had nagedacht. We zijn onze belofte om een degelijke schutting te plaatsen nooit nagekomen.
Buiten adem en mijn sweatshirt in één hand geklemd, volgde ik. De geur van vochtige bladeren en verre regen vulde de lucht. Het was jaren geleden dat ik die grens was overgestoken.
Ik heb geen moment geaarzeld.
een jas aantrekken.
Met een trillende stem schreeuwde ik hem na: « Waar neem je me mee naartoe? »
Om de paar meter hield Baxter even stil om te kijken of ik nog steeds dichterbij kwam. Dat deed ik ook. Ik voelde me daartoe gedwongen. Hij leek me iets te willen laten zien dat met Lily te maken had.
Hij leidde me naar de rand van de oude schuur aan de andere kant van het terrein, voorbij de verroeste gereedschappen en het onkruid. Jaren waren verstreken sinds de schuur voor het laatst gebruikt was. De deur hing scheef aan één scharnier.
De deur hing scheef.
op één enkel scharnier.
Een minuut of tien later bleef Baxter roerloos in de deuropening staan. Toen, met een trui in zijn mond, draaide hij zich om en keek me aan met dezelfde ogen waarmee hij me door de stormdeur had aangestaard.
Mijn hart bonkte hevig.
‘Oké,’ mompelde ik terwijl ik binnenkwam.
De geur van stof en vochtig, oud hout vulde de schuur. Bleke lichtstralen verspreidden zich over de vloer, terwijl stroken zonlicht door de kronkelige balken sijpelden. Naarmate ik dieper de schuur in liep, hoorde ik mijn eigen zwakke, onregelmatige ademhaling.
Mijn hart bonkte hevig.
Op dat moment merkte ik het op.
In de achterste hoek, verscholen achter een oude hark en een kapotte bloempot, leek zich een nest te bevinden. Het was gemaakt van kleding, niet van afval of takjes. Gezellige, comfortabele kleding.
Met mijn hart bonzend in mijn keel, sloop ik dichterbij.
Lily’s spullen lagen daar, netjes opgestapeld! Verscholen in haar paarse sjaal, blauwe hoodie en zachte witte vest – die ze sinds de tweede klas niet meer had gedragen – lag een tenger lapjeskatje dat leek te zijn omhuld door haar herinneringen. Het katje spinde langzaam en ritmisch terwijl haar buik op en neer ging. Drie kleine katjes lagen tegen haar aan gekruld.
Haar buik kwam in beweging.
en liet zich langzaam zakken,
constant gesnurk.
Ik stond als aan de grond genageld!
Vervolgens liet Baxter het gele truitje van de kat los, en haar kittens kwamen er meteen op af om warmte te zoeken. Toen besefte ik dat dit de plek was waar het truitje vandaan kwam!
Het was de tweede, niet die van het ongeluk!
Toen Lily volhield dat ze niet zonder twee paar kon, was ik de reserve die ik had gekocht helemaal vergeten. Ik ging ervan uit dat het eerste paar kapot zou gaan omdat ze het zo vaak droeg. Ik wist niet dat het tweede paar er niet meer was.
Ik stond als aan de grond genageld!..
