Het koude tl-licht boven mijn ziekenhuisbed vervaagde door mijn tranen heen terwijl ik fluisterde: « Kan iemand de baby vasthouden zodat ik kan rusten? »
Maar er kwam niemand.
De verpleegster was een paar minuten geleden vertrokken nadat ze mijn vitale functies had gecontroleerd. Mijn pasgeboren zoontje — klein, warm en volmaakt — lag zachtjes naast me in de wieg te huilen. Mijn lichaam deed pijn van de keizersnede, de steek van hechtingen scherper dan de leegte in de kamer.
Mijn man, Kyle, had beloofd te blijven. Mijn moeder had gezworen dat ze er zou zijn ‘wat er ook gebeurt’. Maar mijn telefoon lag zwijgend op het dienblad – geen berichten, geen telefoontjes.
Het was na middernacht. Mijn zoon jammerde weer, en met bevende armen reikte ik huiverend naar hem toe om hem tegen mijn borst te wiegen. Ik fluisterde: « Het is oké, lieverd. Mama is hier. »
Maar zelfs terwijl ik het zei, vroeg ik me af: waar was iedereen?
Zes uur eerder was ik uit de operatie gereden om te herstellen. Kyle kuste mijn voorhoofd en zei dat hij ging eten. Mijn moeder zei dat ze « terug moest rennen naar de Airbnb » voor een douche.
Geen van beiden kwam terug.
Toen de ochtend eindelijk aanbrak, ontgrendelde ik mijn telefoon, wanhopig op zoek naar een sms, een foto, iets. In plaats daarvan zag ik een nieuw bericht van mijn moeder:
📸 « Beste familievakantie ooit! Stranddagen, gelach en herinneringen die een leven lang meegaan! »
Mijn maag draaide zich om. Daar waren ze – mijn moeder, Kyle en mijn jongere zus, lachend met een zonnebril, fruitige drankjes op het zand. Mijn zoon was nog geen dag oud.
Ik kon niet ademen.
That day, the nurses helped me feed and change my baby. They became my family. I thanked them with a shaky smile while fighting back tears. I told myself, you’re strong, you can do this.
