Mijn dronken man probeerde mij voor gek te zetten tegenover mijn collega’s, maar ik deed iets waar hij bittere spijt van kreeg.
Er zijn keerpunten in het leven waarop je plotseling beseft: dit moet stoppen. Wanneer de wereld die je jarenlang zorgvuldig hebt opgebouwd voor iedereen instort. Voor mij kwam dat moment op wat een vreugdevolle avond had moeten zijn: een banket ter ere van de prestaties van mijn man.
Ik bleef volhouden, bemoeide me er nooit mee, stond altijd achter hem, zozeer zelfs dat veel van zijn collega’s nauwelijks wisten dat ik bestond. Hij zei constant dat ik niets in het leven had bereikt, dat ik zonder hem niets zou zijn, en dat hij alleen maar medelijden met me had. Ik geloofde het. Ik probeerde hem ongelijk te geven, maar de enige woorden die ik ooit hoorde waren:
– Je bent gewoon een vrouw. Onthoud je plaats.
En daar was het dan – wéér een avond, vol gasten. Stemmen die neuriën, glazen die klinken, felicitaties die echoën. Hij was de ster van de avond, terwijl ik naast hem zat, als een elegant sieraad. Alles leek gewoon… totdat hij zijn glas hief.
Hij stond op, zijn drankje hoog in de lucht:
« Bedankt aan iedereen die me geholpen heeft om te slagen. Hoewel, eerlijk gezegd, het was allemaal mijn werk. Alleen ik. En jij, lieverd… » Hij sneerde naar me. « Misschien begrijp je nu dat het tijd is om een echte baan te zoeken in plaats van me te misbruiken. Wat als iemand anders me afpakt terwijl jij thuis vastzit aan je shows? »
Ongemakkelijk gelach golfde door de menigte. Sommigen wendden hun ogen af, anderen grijnsden. Maar hij drong aan:
Ik heb altijd gezegd: trouwen is een investering. Soms is het rendement het niet waard. Het lijkt erop dat ik een slechte keuze heb gemaakt.
