Het eerste wat me opviel toen ik op kerstavond de deur van het huis opendeed, was de geur.
Een penetrante, brandlucht hing in de kleren en bezorgde je een knoop in je maag. Op de koelkast hing een klein, vlagvormig magneetje met Emma’s laatste spellingstoets, een beetje scheef, alsof het er haastig was opgehangen. In de verte speelde iemand veel te hard Sinatra. Alles had stil moeten zijn. Leeg.
Emma zou bij mijn ouders thuis zijn. Een groot diner. Neven en nichten. Een logeerpartij. Ze had het er al dagen over alsof het hét evenement van het jaar was.
Maar ik zag zijn schoenen.
Zijn jas.
Toen zag ik haar.
Emma zat aan de keukentafel, nog steeds gekleed zoals ze was toen ik haar eerder had afgezet. Haar schouders waren ingetrokken, alsof ze probeerde te verdwijnen. Geen tranen. Geen driftbui. Gewoon… klein. Een aangebrande pan stond op het fornuis. Een leeg bord lag voor haar. Kruimels, discreet, alsof ze in stilte had gegeten om niemand te storen.
« Emma, » zei ik zachtjes.
« Hallo, » antwoordde ze meteen.
Mijn gedachten wilden de feiten niet op een rijtje krijgen. « Je moet bij oma en opa geweest zijn. »
« Ik weet het. » Zijn stem klonk te vlak.
Er opende zich iets in mijn borst. « Waarom ben je hier? »
Ze knipperde met haar ogen. « Ze… ze lieten me niet binnen. »
De woorden sloegen nergens op.
« Wat bedoel je met ‘niet toegestaan’? »
