De klap van beneden verbrijzelde mijn slaap als een voorhamer door glas. Mijn hart bonsde in mijn ribben toen ik overeind schoot in bed. Het geluid was zwaar, iets viel met een walgelijke plof op de hardhouten vloer.
« Papa! Kijk wat je gedaan hebt! Ik ben gevallen door jouw rotzooi! »
De stem van mijn dochter Diane doorboorde de duisternis van 3 uur ‘s nachts, scherp van beschuldiging. Ik strompelde langs de muur van de gang, mijn 65-jarige ingenieursbrein probeerde al te bevatten welke « rommel » ze in vredesnaam bedoelde. Het huis was brandschoon toen ik naar bed ging.
De woonkamer tekende zich af in schimmige contouren. Diane lag languit op de grond bij de salontafel, haar gezicht vertrokken van wat leek op pijn. Haar linkerbeen was in een vreemde hoek gebogen en ze hield het met beide handen vast alsof het eraf was.
« Wat een rotzooi, Diane? Laat me even naar je been kijken. » Ik liep naar haar toe en scande de kamer af op zoek naar obstakels. De tijdschriften lagen netjes opgestapeld. De afstandsbediening zat in de houder. Zelfs mijn leesbril lag opgevouwen op de lampentafel waar ik hem had laten liggen. Het pad van de gang naar de keuken was, zoals het al vijftien jaar was, volkomen vrij.
« Raak me niet aan! » siste ze. « Je verpest altijd alles. Kijk, ik kan niet opstaan. Dit is allemaal jouw schuld. » Haar stem had die bekende vorm van manipulatie die ik al te vaak had gehoord, maar de gekwetste uitdrukking leek oprecht genoeg.
Ik knielde naast haar neer, mijn knieën protesteerden. « Diane, ik moet kijken of er iets gebroken is. Kun je je tenen bewegen? »
« Alles doet pijn! » Ze kronkelde dramatisch en duwde mijn handen weg. « Je… je spullen lagen overal. Ik kwam naar beneden om water te halen en kon niets zien in het donker. »
« Mijn spullen? Welke spullen? » Mijn huis was een plek van orde, een gewoonte uit mijn carrière die ik nooit had verlaten. « Diane, er ligt niets op de vloer. Dat is er nooit. »
« Noem je me een leugenaar? » Haar stem ging over in een gil. « Ik lig hier gewond, en jij maakt ruzie met me! »
Er kroop iets in mijn maag. Niet echt een vermoeden, maar een knagend gevoel dat de puzzelstukjes niet op hun plaats vielen. Toch was ze mijn dochter, en ze lag op de grond en beweerde dat ze pijn had.
