Haar blik verschoof naar mij, verwarring en ongeloof stonden op haar zorgvuldig opgemaakte gezicht geschreven. « Pap… ik begrijp het niet. Je hebt zoveel geld niet. »
Een paar gasten grinnikten nerveus en vatten het moment op als een grap. Nathans vader fronste, duidelijk geïrriteerd door de commotie.
Ik glimlachte lichtjes. « Je hebt gelijk. Of dat dacht je tenminste altijd. Maar de waarheid is, Emily, dat ik het bedrijf tien jaar geleden heb verkocht. Sindsdien heb ik een rustig leven geleid – uit vrije wil. Ik had geen goedkeuring van de wereld of iemands aandacht nodig. Ik wilde gewoon eerlijk leven. »
Deze woorden bleven in de lucht hangen als een vonnis.
Richards vork kletterde op zijn bord. « Je zegt dat je… rijk bent? » vroeg hij sceptisch.
Ik knikte. « Ik ben het ermee eens. Voor zover dit huwelijkscadeau slechts een fractie is van wat ik mijn dochter wilde geven. Maar… » Ik draaide me naar Emily. « …ik heb me onlangs iets gerealiseerd. Geld kan geen waardigheid kopen. Of vriendelijkheid. Of onvoorwaardelijke liefde. »
Emily’s gezicht verbleekte. Nathan keek hulpeloos om zich heen, heen en weer geslingerd tussen hebzucht en schaamte.
Ik vervolgde, mijn toon kalm, maar nu zachter. « Toen je moeder stierf, beloofde ik haar dat ik je zou opvoeden met het oog op mensen – niet op prijskaartjes. Met het oog op waarde, niet op rijkdom. Maar ergens onderweg heb ik je in de steek gelaten. Je hebt geleerd waarde af te meten aan je uiterlijk. Aan hoe goed iemand bij je ‘esthetiek’ paste. »
Ze opende haar mond om te spreken, maar er kwamen geen woorden uit.
« Hier is mijn cadeau, » zei ik. « Deze cheque is voor jou, Emily. Je kunt hem morgen verzilveren als je wilt. Maar er zit ook een tweede envelop bij. »
Ik greep in mijn jas en legde een kleinere, versleten envelop naast de eerste.
