De documenten waren eenvoudig.
De eigendomsakte – alleen mijn naam.
Een taxatierapport.
Een notariële verklaring van mijn advocaat waarin stond dat er geen volmacht, voogdij of eigendomsoverdracht bestond of ooit zou bestaan.
En tot slot een kennisgeving van tijdelijke bewoning.
Sophia knipperde met haar ogen. « Mam… wat is dit? »
‘Dat is het moment waarop je mijn huis niet langer verwart met een zakelijke kans,’ zei ik. ‘En waarop ‘een paar dagen’ precies 72 uur wordt.’
Dereks kaak spande zich aan. « Je overdrijft. »
‘Nee,’ antwoordde ik kalm. ‘Ik corrigeer een misverstand.’
Hij schoof de papieren opzij. « Wij zijn familie. »
‘En dit,’ zei ik, terwijl ik mijn koffie optilde, ‘is mijn huis.’
De keuken was volledig stil. Buiten ruiste de oceaan, gestaag en onverschillig.
