Een mobiele telefoon op een tafel | Bron: Pexels
Die avond, zonder enig nieuws van Elena of Darren, deed ik het enige wat ik kon doen: ik belde de sociale dienst.
De maatschappelijk werkster die langskwam, Lydia, was vriendelijk maar praktisch. Ze schreef alle informatie die ik over Darren had op (en dat was niet veel) en leek daarnaast nog duizend andere vragen te stellen.
« We plaatsen de baby in een noodpleeggezin terwijl we onderzoek doen, » legde Lydia uit terwijl ze Chloe oppakte.
Een vrouw die een baby vasthoudt | Bron: Pexels
Twee dagen later rinkelde mijn telefoon met een nummer dat ik niet herkende. Het was een nummer van het kindertehuis. Ze hadden vervolgvragen over Chloe’s moeder.
« Het enige dat ik weet, is dat ze zes maanden geleden is gestorven », antwoordde ik.
Er viel een lange stilte. Toen zei de vrouw in het asiel iets wat mij diep schokte.
Een vrouw praat aan de telefoon | Bron: Pexels
« Dat is niet mogelijk », zei ze. « We hebben Chloe’s moeder gevonden. Ze heeft zich vrijwillig laten opnemen in een psychiatrische instelling. »
De rest van het gesprek bleef vaag. Ik weet nog dat ik vroeg wat er nu met de baby zou gebeuren, en de medewerker van het asiel zei iets over overvolle opvangcentra en het vinden van tijdelijke pleegzorg.
Geschokte vrouw gebruikt haar telefoon | Bron: Pexels
Ik kon die nacht niet slapen.
