Ik zweeg even en antwoordde toen kalm:
« Er is maar één ding dat je bent vergeten. »
Ze lachte ongemakkelijk.
« Waar heb je het over? »
Ik lachte ook – hardop. Want op dat precieze moment begreep ik dat te snel handelen je alles kan kosten.
Het was een hete augustusmiddag toen ze belde. Ik zat, zoals zo vaak, op het terras naar de verre horizon te staren. Haar stem klonk gehaast, bijna triomfantelijk.
« We vertrekken morgen, » herhaalde ze. « Je strandhuis is verkocht. Het is rond. »
Ik maakte geen ruzie. Ik vroeg niet hoe ze het had gedaan of wie de koper was. Ik liet de stilte net lang genoeg duren zodat ze dacht dat ze me had uitgeschakeld.
« Behalve dat je één detail bent vergeten, » zei ik uiteindelijk.
Ze lachte opnieuw, maar dit keer klonk haar lach geforceerd.
« Mam, waar heb je het over? »
Toen moest ik lachen – niet uit kwaadaardigheid, maar door een plotseling inzicht. Ik besefte toen dat haast ons vaak blind maakt voor de waarheid.
Ik hing op zonder verdere uitleg.
Het strandhuis stond nooit op mijn naam.
