Jarenlang liet ik mijn dochter Laura geloven dat dit het geval was. Het voorkwam ruzies – na haar scheiding, toen ze « tijdelijk » hier was komen wonen, toen ze beslissingen begon te nemen alsof ze overal recht op had.
Dit huis was het laatste project van mijn man vóór zijn overlijden. En hij was zeer nauwkeurig geweest in zijn afspraken met de notaris.
Terwijl Laura de verkoop vierde, belde ik Héctor Salinas, de notaris die al meer dan twintig jaar mijn zaken behartigde.
‘Dat is het,’ zei ik tegen hem. ‘Het is precies volgens plan verlopen.’
‘Dan zal ze het morgen wel begrijpen,’ antwoordde hij.
Ik keek naar het water in de verte en haalde diep adem. Ik voelde geen woede, alleen een stille zekerheid, het soort zekerheid dat je hebt als je weet dat je het juiste hebt gedaan, zelfs als niemand het nog erkent.
Iets verkopen dat niet van jou is, is makkelijk — totdat de papieren anders uitwijzen.
De volgende ochtend belde Laura terug. Deze keer trilde haar stem.
« Mam… er is een probleem, » zei ze. « De koper kan de verkoop niet afronden. De notaris zegt dat er iets niet klopt. »
‘Daar is niets mis mee,’ antwoordde ik. ‘Het is gewoon de waarheid.’
Ik legde hem uit dat het huis geregistreerd stond op naam van een familiebedrijf dat mijn man vóór zijn dood had opgericht. Ik was niet de eigenaar, maar slechts vruchtgebruiker en beheerder voor het leven.
« Maar ik heb alles getekend, » protesteerde ze. « De agent zei dat het in orde was. »
‘Je hebt je aangemeld voor iets wat niet van jou is,’ antwoordde ik. ‘En dat heeft gevolgen.’
Ze probeerde zich te verdedigen: ze had geld nodig, deze reis was belangrijk, ik gebruikte het huis nauwelijks meer, enzovoort. Ik verhief mijn stem niet.
‘Ik heb je nooit verteld dat ze van jou was,’ mompelde ik simpelweg. ‘Ik heb me er alleen van weerhouden je tegen te spreken.’
UITSLUITEND TER ILLUSTRATIE
Die dag moest ze de aanbetaling teruggeven aan de koper. Ze verloor geld. Ze verloor haar geloofwaardigheid. En voor het eerst verloor ze de controle.
Ze bood geen excuses aan. Ze vroeg om hulp.
‘Kun je dat even repareren?’ vroeg ze. ‘Alleen voor één keer.’
« Nee, » antwoordde ik. « Ik ga geen fout corrigeren die niet van mij is. »
Ze hing woedend op.
