“Heb je geprobeerd met haar te praten?”
Ik knikte en zag hoe mijn lakens een grijze tint kregen. “Twee keer. Ze glimlacht alleen maar en zegt dat ze ‘geniet van haar eigendomsrechten’.”
Eleanors ogen vernauwden zich. “Nou, Tom zou deze onzin niet hebben gepikt.”
Zelfs acht jaar later voelde ik nog steeds die steek in mijn borst toen ik de naam van mijn man hoorde. “Nee, dat zou hij niet gedaan hebben. Maar Tom geloofde ook in het kiezen van je gevechten.”
“En is deze de moeite waard om te kiezen?”
Ik keek toe hoe Melissa een hamburger omdraaide, de grill was groot genoeg om voor twintig mensen te grillen. “Ik begin te denken van wel.”
Ik haalde mijn inmiddels met rook doordrenkte lakens weg. Dit was de laatste set die Tom en ik samen hadden gekocht vóór zijn diagnose. Nu stonken ze naar goedkope houtskool en kleinzieligheid.
“Dit is nog niet voorbij,” fluisterde ik in mezelf. “Nog lang niet.”
“Mam, misschien is het tijd om gewoon een droger te kopen,” opperde mijn dochter Sarah. “Ze zijn nu efficiënter, en…”
“Ik heb een prima waslijn die me al dertig jaar van dienst is, lieverd. En ik laat me er niet door een wannabe Martha Stewart met grensproblemen van afbrengen.”
Sarah zuchtte. “Ik ken die toon. Wat ben je van plan?”
“Plannen? Ik?” Ik opende mijn keukenla en pakte het handboek van de buurtvereniging. “Ik ben gewoon mijn opties aan het verkennen.”
“Mam…?! Ik ruik ratten. Grote.”
Wist je dat er in onze VvE-richtlijnen regels staan over barbecuerook? Blijkbaar wordt het als ‘overlast’ beschouwd als het ‘onnodige hinder veroorzaakt voor aangrenzende panden’.
“Oké?!? Ga je haar aangeven?”
“Nog niet. Ik denk dat we eerst iets anders moeten proberen.”
“Wij? Nee hoor, betrek me niet bij je burenruzie,” lachte Sarah.
Te laat! Ik moet die neonroze strandlakens lenen die je vorige zomer op dat zwemkamp hebt gebruikt. En al het andere kleurrijke wasgoed dat je kunt missen.
“Ga je barbecueën met wasgoed bestrijden?”
“Laten we zeggen dat ik haar Instagram-brunch een nieuw decor ga geven.”
Ik zat op mijn veranda en keek toe hoe Melissa’s achtertuin transformeerde. Een nieuwe pergola verscheen. Slingers Edison-lampen verschenen langs haar schutting. Potplanten met op elkaar afgestemde bloemen stonden langs haar smetteloze terras met bestrating. Elke zaterdagochtend, als een klok, verscheen dezelfde groep vrouwen met designertassen en flessen champagne. Ze verdrongen zich rond haar lange boerentafel, maakten foto’s en maakten foto’s van elkaar, kakelend als hyena’s en roddelden over iedereen die er niet was… vooral over degenen die ze vijf minuten eerder hadden geknuffeld.
Alleen ter illustratie
Ik had genoeg van hun gesprekken opgevangen om precies te weten wat Melissa van mijn waslijn vond.
“Het is alsof je naast een wasserette woont”, zei ze ooit tegen een vriendin, zonder ook maar de moeite te nemen om haar stem te verlagen. “Zo ordinair. Deze buurt hoort normen te hebben.”
Ik snelde naar binnen en pakte de neonkleurige handdoeken en de knalroze badjas met de tekst ‘Hot Mama’ op de rug die mijn moeder me voor Kerstmis had gegeven.
“Mam, wat doe je?” hijgde mijn jongste, Emily. “Je zei dat je dit nooit in het openbaar zou dragen.”
