Wanneer een alleenstaande moeder ontdekt dat haar auto vernield is, enkele dagen voor Halloween, is ze verbijsterd als ze hoort dat haar buurman erachter zit. Maar in plaats van wraak te nemen, kiest ze een slimmere aanpak – eentje geplaveid met bonnetjes, stille kracht en een vleugje karamel.
De ochtend voor Halloween deed ik mijn voordeur open en verstijfde. Mijn auto was beplakt met eierdooiers en bedekt met wc-papier.
“Mama… is de auto ziek?” fluisterde mijn driejarige, wijzend naar de rommel.
En zo begon mijn dag.
Ik ben Emily, 36 jaar oud, fulltime verpleegkundige en alleenstaande moeder van drie luidruchtige, plakkerige en ontzettend geweldige kinderen: Lily, Max en Noah. De meeste ochtenden beginnen lang voor zonsopgang en eindigen pas nadat de bedtijdverhalen zijn overgegaan in slaperige geeuwen.
Dit leven is niet glamoureus, maar het is wel het onze.
Ik had niet om drama gevraagd deze Halloween. Ik wilde geen problemen veroorzaken. Ik moest gewoon dicht genoeg bij mijn huis parkeren om een slapende peuter en twee tassen boodschappen te kunnen dragen zonder mijn rug te breken.
Blijkbaar was dat alles wat nodig was om mijn buurman, Derek, op te hitsen en het startsein te geven voor wat ik nu zijn volwaardige ‘vakantieoorlog’ noem.
De eieren waren nog maar het begin.
Derek woont twee huizen verderop. Hij is in de veertig, heeft te veel tijd, te veel geld en veel te veel versieringen. In eerste instantie vond ik zijn uitgebreide decoraties schattig – een beetje overdreven, dat wel, maar wel feestelijk. Destijds leek Derek het soort buurman dat de buurt een beetje opvrolijkte.
Maar na verloop van tijd vervaagde de charme. Zijn tuin zag er niet meer uit als een feest, maar als een filmset.
Kerstmis? Hij schreeuwde kerstliederen uit speakers buiten en spoot nepsneeuw tot het leek alsof een Hallmark-set was ontploft.
Valentijnsdag? Rode slingers rond de struiken, roze lampjes in de verandaverlichting.
4 juli? Een letterlijke explosie – vuurwerk zo luid dat de ramen trilden alsof we erin leefden.
