De laatste keer dat ik een pak droeg was op het eindexamenbal, en nu had ik weer een reden om netjes gekleed te gaan: ik ging trouwen.
Het voelde vreemd om mezelf zo te zien.
Het was al tijd om naar het Burgerlijk Gezag te gaan, en mijn moeder begon me te haasten.
Ik was een beetje nerveus.
Toen kwam mijn vader binnen en zei dat alle gasten al gearriveerd waren.
Mijn verloofde, Valentina, kwam niet uit onze stad, en zij zou niemand meenemen.
We hadden afgesproken dat zij rechtstreeks naar het Burgerlijk Gezag zou komen.
Mijn gasten en ik waren als eersten daar.
We wachtten even, maar de bruid verscheen nog steeds niet.
Wij waren al aan de beurt geweest, en Valentina nam niet op – daarna zette ze haar telefoon helemaal uit.
Wat kon er gebeurd zijn?
Zelfs de gasten begonnen zich zorgen te maken.
Het was een vreemde situatie.
Ik ging weer op de trappen bij de ingang van het Burgerlijk Gezag zitten, denkend dat ik haar zo makkelijker zou zien.
En toen zag ik een andere bruid daar zitten, in de verte starend en bitter huilend.
Ik kreeg medelijden met haar en vroeg wat er gebeurd was.
Het meisje heette Alexandra en zat in precies dezelfde situatie als ik – haar verloofde was verdwenen.
Toen besefte ik dat mijn situatie misschien toch niet zo slecht was, en probeerde haar te troosten.
We begonnen te praten, elkaar beter te leren kennen… en onze partners kwamen nog steeds niet opdagen.
Toen zei ik een zin die ons leven zou veranderen:
Laten we maar met z’n tweeën trouwen, zodat we in elk geval voor de gasten het gezicht kunnen redden.
Trouwens, niemand had mijn verloofde gezien.
Alexandra antwoordde:
Kom op, wat maakt het nog uit?
