Kom op, wat maakt het nog uit?
Niemand had de mijne ook gezien.
En toen begon ik in het lot te geloven, vooral toen ik hoorde dat we zelfs hetzelfde restaurant hadden gereserveerd voor het feest.
We moesten alles aan onze ouders uitleggen, want alleen zij wisten dat Alexandra niet mijn echte bruid was.
Het was grappig om te zien hoe ze elkaar leerden kennen.
Ik was bang wat er tussen mij en mijn nieuwe vrouw zou gebeuren.
Misschien was dit de eerste en laatste dag van ons leven samen… of misschien ook niet.
Maar alles verliep perfect, de bruiloft was vrolijk en vol energie, we hadden veel mooie emoties.
En bij Alexandra waren de gasten alleen van haar kant – en haar verloofde kwam ook uit een andere stad.
Alleen omdat onze eigen geliefden niet op hun eigen bruiloft verschenen, hebben wij elkaar ontmoet.
Nu zijn we al vijf jaar getrouwd, hebben twee dochters en een hond.
Onze ouders zijn zo goede vrienden geworden dat ze al hun vrije tijd samen doorbrengen – ze gaan op uitstapjes, de natuur in, en ze vergeten nooit hoe wij elkaar hebben ontmoet.
We lachen allemaal altijd om ons verhaal.
De ouders van Alexandra hebben een groot huis buiten de stad, met een prieel, een rivier en een bos in de buurt – onze favoriete plek om als familie te ontspannen.
Toen onze dochters met school begonnen, zag ik bij de ceremonie op 1 september mijn voormalige verloofde Valentina weer.
Zij bracht ook haar zoon naar de eerste klas.
Ze begon mij te verontschuldigen dat ze toen niet naar de bruiloft was gekomen, en vertelde dat haar ex-vriend vlak voor de bruiloft terug was gekomen, haar van streek had gemaakt, een kind van haar had gekregen… en haar daarna had verlaten.
Ze vroeg of ik nog boos op haar was.
En ik antwoordde eerlijk:
Dank je voor wat je toen gedaan hebt.
Valentina keek me verbaasd aan, zonder te begrijpen waar ik het over had.
Als je het verhaal leuk vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden!
Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder dragen.
